Vrijdagmorgen half acht mocht ik me al melden in het ziekenhuis te Scheemda. Dan zou je denken, 8 uur onder het mes. Mooi niet, negen uur mocht ik me omkleden in een design operatiejasje en zou het gebeuren. Nou voordat ik daadwerkelijk plat ging, was het denk ik wel tien uur.
En dan is het ineens uren later en wil men dat ik wakker wordt en een ijsje ga eten. Moet aan beide niet denken en blijf ergens halverwege slaap en wakker hangen. Totdat ik een man tegenover in de uitslaapkamer een perenijsje zie krijgen, dan lijkt het me toch wel erg lekker en is dit wellicht het begin tot herstel. De uren daarop zijn pijnlijk en zwaar, dit valt me heel erg tegen. De nacht is lang maar een injectie met extra pijnstilling doet wonderen. Ik kan zelfs nog enige uren slapen.
Op tijd staat de gynaecoloog al aan mijn bed met een verslag van de operatie, de is niet zo gegaan als gehoopt. Je ligt niet verticaal maar met hoofd iets lager dan de benen, en daarbij kwamen mijn longen in de verdrukking en moest men mijn extra zuurstof en narcose geven. Reden dat ik dus heel slecht wakker werd en het langer heeft geduurd.
Maar ik ben er weer, al voel ik me nu waardeloos en heb het gevoel dat er een trekker over mijn buik heeft gereden. Maar de eerste wandeling is gemaakt, dat voelt goed.
W
