Na een avondje Rammstein ben ik zomaar in de ban van het Duitse lied. Ik ben opgegroeid met Duitse muziek, Freddy Quinn, Bernd Cluver, Peter Alexander en natuurlijk James Last. Mijn ouders draaiden het veel en vaak. Ik was een jaar of 6 misschien 7 toen ik mijn eerste pick-up kreeg, een klein koffertje met platenspeler en natuurlijk kreeg ik daarbij een lp. Jullie raden het al, een Duitstalige lp van Heintje. Grijs gedraaid en nog steeds in mijn bezit. Ondertussen werd ik natuurlijk ouder en ja het was misschien niet cool meer om Duitstalige muziek leuk te vinden, het was ouwe lullen muziek, maar zo nu en dan kwam er toch wel iets voorbij wat gewoon zeer tof was. Er is heel wat geschuifeld op Du van Peter Maffay en Nina Hagen was werkelijk te gek.
Maar dan volgen er toch jaren waarin het Duits nauwelijks voorbij komt maar ineens is daar Helene Fischer en iets ruiger Rammstein. Vooral de laatste kan me wel bekoren. Zozeer dat je gelijk kaarten gaat kopen wanneer ze in Groningen komen en terwijl we daar op het gras zitten en genieten van alles wat er daar gebeurd voordat het echte werk gaat beginnen. Het gesprek komt op een nieuw evenement, Ein festival der Liebe. Een Duitstalig evenement in Ahoy Rotterdam komend uit de koker van Jan Smit en Chantal Jansen. Ergens in April 2024 en net in een week dat er reeds 2 optredens in de planning staan en eigenlijk veel te ver weg. Maar het zaadje is geplant en moet nog wat water.
Amper 2 dagen na Rammstein, is het definitief, als we dan toch gaan willen we ook de mooiste plekken, we gaan de golden circle in en nog leuker we maken er een weekend van. Wir machen ein schönes Fest.
Ondertussen is er natuurlijk op Spotify een lijst aangemaakt met al die leuke Duitse nummers, we gaan van Jürgen Drews (toen een lekker ding) via Rex Gildo naar Kraftwerk en uiteraard komt Udo Jürgens voorbij en vele andere. Heerlijk, nu nog een maand of 9 wachten tot we heerlijk kunnen meezingen.
