Getallen zeggen iets, verhalen vertellen alles.
Vandaag is het 70 jaar geleden dat in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 zich de grootste natuurramp in Nederland heeft voltrokken. Nu licht Oost-Groningen het verst af van Zeeland, daar waar de ramp zich grotendeels voltrok en toch is er hier ook de herinnering. Bij mijn ouders thuis waren veel boeken, mijn moeder las voornamelijk streekromans en mijn vader de oorlogsverhalen. Maar één boek kan ik me zo goed herinneringen, want dat boek heb ik zovele malen opengeslagen en gelijk weer dicht want de foto’s waren ontzettend heftig. Niet dat ik me als kind realiseerde dat er bijna 2000 mensen de dood vonden in de verwoestende golven maar ik zie nog steeds het beeld van het paard te midden van alleen maar water en verderop in het boek ook nog eens een dood paard. Het boek heeft zoveel indruk op me gemaakt en toen ooit de inboedel van mijn ouderlijk huis verdeeld moest worden, ik uiteraard het boek heb meegenomen.
Nu zoveel jaar later, kijk je op tv naar de herdenking, heb je ooit de film “De Storm” gezien en vele verhalen gehoord en gelezen, je kunt er amper bij wat daar toentertijd heeft plaatsgevonden. Families die compleet uit elkaar werden gerukt, vaak ook nog voor de ogen van de mensen die het wel overleefden.
Ondertussen hebben we te maken met een stijgende zeespiegel, maakt men zich zorgen of de dijken en het gehele Deltaplan wel voldoende is om ons te beschermen bij hoog water en springtij zoals in 1953.
Het is niet alleen de zee, die we buiten de dijken en duinen moeten houden, maar het landschap rondom onze rivieren moet aangepakt worden. En dat alles omdat we te maken hebben met klimaatveranderingen. We kunnen nu wel van alles bedenken om het water buiten de deur te houden maar de eerste stap zullen we toch zelf moeten zetten. De klimaatveranderingen heeft de mens ook voor een groot gedeelte aan zich zelf te danken.
