Er zijn van die boeken waarvan menig Groninger zegt dat ik deze moet lezen. Zo ook het boek “Kinderen van het ruige land” van Auke Hulst. Het boek speelt zich af in de directe omgeving van mijn woonplaats, dus vol verwachting begon ik aan het boek. Misschien moet ik daar even bij vermelden dat dit begin december was.
Kai en zijn broertje Kurt bewonen samen met hun 2 jongere zusjes en hun ouders een groot huis in het buitengebied, het Ruige Land genoemd.
Wanneer vader overlijdt zijn de kinderen nog er jong, het jongste zusje pas een paar maanden en door het overlijden van vader ontspoort moeder volledig en laat de kinderen een groot gedeelte van de tijd alleen. Avond aan avond is ze afwezig en de kinderen moeten zelf maar zorgen dat er te eten komt en dat ze de volgende dag weer fit op school komen. Wat moeder doet en waar ze steeds heen gaat is onduidelijk al zal kroeg, drank en mannen daar een grote rol in spelen.
Het gezin wordt verwaarloost , de schulden stappelen zich op en diverse mannen en organisaties komen bij de kinderen aan de deur omdat er geld betaald moet worden.
Moeder kiest helemaal haar eigen weg, haar wens om clochard in Frankrijk te worden, wordt uiteindelijk bewaarheid, totdat Kai besluit haar op te halen uit de goot.
Het werden het weken van worstelen, het kon me totaal niet boeien, waar ik normaal gesproken niet kan stoppen met lezen was het nu dus een kwestie van worstelen. Het verhaal ging van de hak op de tak en vaak ging het mijn petje te boven met allerlei buitenaardse kwesties. Vele malen heb ik gedacht ik leg het weg en begin met een boek wat me wel kan boeien, maar steeds pakte ik het weer op, in de hoop dat het me alsnog gaat boeien.
Helaas is dit niet echt gebeurd, maar ben toch blij dat ik het boek heb uitgelezen, kan er in elk geval nu over meespreken en kan ik ook wel zeggen dat het zeer autobiografische verhaal, goed is verwoord door Auke.
