Iedereen die een klein beetje zijn geschiedenis kent en dan vooral de geschiedenis rondom de Tweede Wereldoorlog weet waar ik nu heen wil met deze koptekst.
Net onder Berlijn kwam in januari 1942 een groep vooraanstaande nazi’s bijeen om te praten over de vernietiging van alle Europese Joden: de Endlösung. Die bijeenkomst ging de geschiedenis in als de Wannsee Conferentie en op basis van de notulen is Die Wannsee Konferenz gemaakt.
In een bizarre ambtelijke atmosfeer staat de planning van die massavernietiging centraal. Voordat de belangrijkste nazi’s arriveren, legt iemand in een zijkamer van de neobarokke Villa Marlier keurig de naamkaartjes neer om de tafelschikking duidelijk te maken. Pennen worden recht gelegd, je ruikt bijna het stof van het tapijt. Er wordt rustig gesproken, soms heimelijk, want niet alle aanwezigen denken hetzelfde over wat er vandaag besproken gaat worden. Maar, zo wordt in de rest van de film duidelijk, de meest bizarre fantasie wordt door iedereen gedeeld: dat de Joden minderwaardig zijn en dat de nazi’s een door god gegeven opdracht hebben om de Joden te vernietigen. Men spreekt erover alsof het over de verwerking van landbouwgoederen gaat en daarom zal deze film voor sommige kijkers een moeizame zit zijn.
Als coördinator Reinhard Heydrich uitspreekt dat het om zo’n twaalf miljoen mensen zal gaan, klagen de anderen dat ze “nu al niet iedereen in vrachtwagens geladen krijgen”. Hoe moet die operatie dan worden uitgevoerd? Heydrich heeft het vervolgens eufemistisch over ‘de methoden van het oosten’, waarmee hij de vernietigingskampen bedoelt.
Deze Duitse film kreeg niet de allerbeste recensies en eigenlijk weet je al precies waar het heen gaat in de film en toch ben ik blij hem te hebben gezien en vindt het geweldig dat de VUE bioscoop hem toch een avond liet zien.
Afbeelding van meisterhaui via Pixabay
