Sint is hier weer vertrokken maar heeft ons huis niet overgeslagen voordat hij weer richting Spanje vaart. Ach wat kent deze man me toch goed, het waren boeken, kaarsjes, lampjes en uiteraard een letter. Genoeg leesvoer want hij wist me te verblijden met een mega dik boek waarin 4 concentratiekampen nader worden belicht. Eigenlijk best een vreemd iets, geboren ver na de oorlog en toch zo nieuwsgierig naar alles wat er in de periode is voorgevallen. De komende weken zal ik daar trouwens nog meer over vertellen naar aanleiding van het boek wat ik momenteel aan het lezen ben.
Hier gaan we nu door richting het volgende feest. Kerst. Ondanks mijn naam heb ik niets en dan ook echt helemaal niets met de kerk. Mijn naam heb ik te danken aan mijn oma uit Egmond aan Zee. Het gekke is wel dat men mijn oma daar nooit zo heeft genoemd, iedereen heeft daar een bijnaam en mijn oma was Mietje. Nou gelukkig heeft men niet gedacht, laten we eens apart zijn en dit meisje in het hoge noorden maar eens Mietje noemen. Je moet er toch niet aan denken. Hahaha, sorry voor alle dames die wel door het leven gaan met de naam Mietje. Trouwens laat ik daar vooral bij vermelden dat mijn naam niet vanuit de room-katholieke kerk komt. Nee mijn grootouders waren oud katholiek. Hier kan ik me dus wel in vinden, want het belangrijkste verschil is dat men in de oud katholieke kerk het celibatair leven in 1922 heeft afgeschaft. Celibatairisme heeft in de rooms katholieke kerk alleen maar ellende veroorzaakt en ben dus heel erg blij dat mijn grootouders daar niet in mee konden gaan. Liefde tussen mensen is iets moois en het is onmogelijk om dit te verbieden vanuit het geloof. We hebben ondertussen genoeg voorbeelden dat men dit in het rooms katholieke geloof met “de mantel der liefde” heeft bedekt. (Lees vooral het boek Nr 21 van Frans Houben). Bedenk me trouwens tijdens het schrijven van dit verhaal dat de term “mantel de liefde” weleens uit het het geloof kan komen, want die mantel bedekte toch alles? Bah niet aan denken.
Terugkomend op kerst. Ik vind het dus eigenlijk best wel een leuk feest, maar dan gaat het mij om de gezelligheid die men thuis kan creëren. Hier komt een boom, een echte boom met echte glazen ballen en geen plastic troep. Ik schrijf kaartjes, zonder adressticker en al helemaal geen berichtjes op social media zodat ik met een druk op de knop de hele wereld fijne kerstdagen kan wensen. Nee ik vier kerst gewoon voor de gezelligheid. Ondanks dat het in mijn leven niet altijd “gezellig”. Mijn ouders zijn reeds jaren geleden overleden en dat is ook goed zoals het is. Ze hebben beide de 80 net niet gehaald, maar wel een fijn leven gehad en daar heb ik dan ook vrede mee. Mijn huwelijk is ook al jaren terug op de klippen gelopen. Daarvan kan ik alleen maar zeggen, ik had dit al eerder moeten stoppen en niet ten koste van alles proberen het te doen slagen. Maar het heeft me ook 2 mooie jongens gebracht waarvan de oudste helaas geen deel uit maakt van mijn leven. Kinderen maken keuzes en hoe pijnlijk het ook is, ik moet die keuze accepteren. Dan is er nog mijn zus en haar gezin. Ook haar zie ik niet. Geen ruzie maar we zijn gewoon zo verschillend en mensen die niet weten dat zij mijn zus is, maar ons beiden wel kennen, begrijpen nooit dat wij zussen zijn. Soms begrijp ik dit zelf namelijk niet eens. Mijn ouders die zo gastvrij waren, zo begaan waren met anderen, hoe is het dan mogelijk dat ze 2 zo verschillende dochters hebben. Helaas zie ik haar dus ook nooit met kerst. Dus er blijft weinig over, maar juist dat maakt kerst voor mij zo fijn. Het zijn voor mij 2 dagen van “doen waar ik zin in heb”. Voor mij geen stress over grote diners voor te bereiden, geen gedoe over kledingkeuze, geen gezeur over waar ik heen moet. Nee gewoon 2 dagen waarin ik tijd heb voor mezelf. Soms kijkend naar de huizen waarin het gezellig is, maar waarvan ik weet dat dit een gemaakte gezelligheid is en men op 27 december elkaars bloed wel weer kan drinken en men dolgelukkig is dat deze dagen weer voorbij zijn.
Mijn conclusie is dat kerst dagen zijn waarop je moet doen wat jezelf graag wilt doen en niet omdat men dit opdringt vanuit familie, media of weet ik veel wie. Trek gewoon de kleren aan die lekker zitten, ga snert koken wanneer je er zin in hebt en vooral laat niemand dit bepalen.
Foto komt uit familie-archief en zijn mijn opa en oma, Arie Visser en Maria Visser – de Groot.
Van links naar rechts, Opoe Schaap de moeder van mijn oom Jaap Schaap, Opa Visser en Oma Visser
De volgende foto, werd via Facebook aangeleverd door Anja Koster, achternicht en wederom mijn opa en oma op het strand van Egmond aan Zee.
