We wisten dat dit er aan zat te komen, maar wanneer het hoge woord er dan daadwerkelijk uit is, is het altijd toch even slikken. De helft van de afdeling Traffic zal moeten verdwijnen. Dat word je dan even via een teamsgesprek medegedeeld. Dat is natuurlijk een waardeloze manier van dit soort dingen te vertellen en ik zie ook totaal niet in waarom dat dit zo moest gebeuren. Afgelopen donderdag zaten we nog bij elkaar op een kick-off en nu was het niet mogelijk om alle mensen bij elkaar te roepen voor dit gesprek? Maar voor de brengers van het slechte nieuws was dit wellicht wel veilig.
Het heeft ook voordelen van online want zo kun je de gezichten van iedereen goed bestuderen of juist niet aangezien ze hun camera uit hebben staan. De personen die je wel ziet, hebben niet altijd hun gezichtsuitdrukking onder controle en dat geeft bij de een wanhoop weer en bij de ander een niet te verhullen glimlach bij het horen van bepaalde passages uit dit verhaal.
Wat te denken van collega’s die alleen aan zichzelf denken, daar word ik dus onpasselijk van. Dan ben ik blij dat ik niet in een zelfde ruimte zit en mijn emoties niet hoef te tonen want hoe durft men dit op een moment als deze te doen.
En nu? Afwachten, directie, OR en wie weet nog meer, moeten hun plasje nog over het voorstel doen. Wij mogen afwachten, hopen, wanhopen en lijdzaam toekijken wat er over mijn toekomst en dat van de collega’s wordt beslist.
Wordt het boventalligheid en afspiegelen naar leeftijd? Of kiest men voor dezelfde weg als bij onze vertegenwoordigers en raken we allemaal onze baan kwijt en kunnen we solliciteren?
Ondertussen kijk ik eens om me heen. Wordt vervolgd.
