Er zijn van die momenten in mijn leven dat ik jaloers kan zijn op mensen die geen enkele hobby bezitten en gewoon simpelweg de hele tijd naar de tv kunnen kijken. Zij die nimmer een keuze moeten maken tussen wandelen, het boek uitlezen, nieuwe theezakjes spotten of gewoon lekker in de tuin zaadknoppen van de fuchsia’s gaan plukken.
Bij mij is het dus totaal het tegenovergestelde. Zodra ik vrij ben aan het eind van de middag is het in de zomerperiode elke dag weer een afweging. Ga ik even fietsen met een camera in de tas, wordt het wandelen of ga ik mijn boek uitlezen? Nee, geen van allen want ik wil graag mijn theezakjes bijwerken en ruilen met iemand uit Australie, hij laat mij namelijk fantastische zakjes zien. Maar wat ben ik bevoorrecht dat ik elke dag deze keuze kan en mag maken. Niets is zo fijn om naast mijn werk en huishouden zoveel energie te halen uit al die leuke dingen in het leven. Pluk de dag en geniet.
Maar waarom schrijf ik dit nu? Tsja er zijn van die mensen die mij zomaar richting iets nieuws kunnen sturen. Iets waarvan ze weten dat dit helemaal weer bij me past. Afgelopen zondag ging ik naar de bioscoop, naar een documentaire over het leven van Paolo Conte, een van de weinige artiesten waarvan ik alle cd’s in de kast heb staan en die ik 3x live heb zien optreden. 84 jaar en nog steeds actief. Dit wilde ik dus heel graag zien. Plantenvriendin Ina wilde graag mee en zo zaten wij op een regenachtige zondagmiddag in Groningen in een bioscoop voor een docu die slechts 2x zou worden vertoond. Als liefhebber van zijn muziek moet je dit wel zien en dus was de keuze die ik van te voren moest maken niet zo heel moeilijk. (had namelijk ook wel naar een optreden van Edwin Jongedijk willen gaan, maar hem zie ik 7 oktober ook nog).
Na de film nog even ergens een terrasje pakken en dan wordt er even grondig bijgepraat en komt het al snel op de liefde voor planten. Hier gaat het dus mis. Ik die verzot ben op de kleine boekenbiebjes her en der langs de straat en die ik op mijn fietstochten altijd even moet bekijken of er nog iets van mijn gading in staat, wordt geattendeerd op stekjesbiebjes.
Nou fiets en wandel ik veel, zeg maar heel veel, maar een stekjesbiebje heb ik dus nog nooit gezien. Of zie ik wellicht wel iets staan maar valt me dit te weinig op omdat er toch geen boeken in staan? Dus wat gaan we doen, toch even met de auto via Hoogezand rijden want ze wil me dus een laten zien. Fout, hier gaat het dus volledig fout.
Ik zie allerlei leuke stekjes, uiteraard heb ik geen stekjes bij me om te ruilen maar je mag ook een donatie doen voor nieuw potgrond. Mooi werk. 2 hele kleintjes en een 1 iets grotere verdwijnen in de auto. Geld gaat in het daarvoor bestemde potje. Hier is een gelukkig mens.
1 dag later. Mijn facebook is weer aangevuld met allerlei stekjes ruil groepen. Even wachten op een mooiere dag want mijn volgende fietstocht staat al vast. Plantenbiebjes bezoeken in de regio Veendam. Is er nu zomaar spontaan een nieuwe hobby geboren? Hoezo slaat de verveling in deze coronatijd toe? Ik kom tijd te kort!
Foto’s zijn van Saskia, beheerder van de Facebookpagina Plantenbieb Hoogezand.
