De dag van de democratie, vrijheid en de kans dat iedereen van 18 jaar en ouder zijn stem uit mag brengen.
Thuis opgegroeid met het besef dat ik mede dankzij mijn voorouders kan en mag stemmen.
17 maart 2021, Nederland mag stemmen voor de Tweede Kamer en een nieuw kabinet voor de komende 4 jaar.
Hier neem ik graag een vrije dag voor en dompel mij in de hectiek van een stembureau. Dit keer iets anders dan normaal en eens niet achter de tafel maar als gastvrouw. Heeft iedereen een mondkapje, vergeten geen probleem, je krijgt er een van ons. Wilt u nog even de handen desinfecteren? Niemand doet moeilijk. Nee dat is niet helemaal waar. Eén jong gezin met kindje, komt binnen zonder mondkapje en wenst de handen niet te desinfecteren. We gaan geen discussie aan.
21.00 uur, de deur gaat dicht, na 14 uur genieten van al die mensen die even niet denken aan Corona maar de deur uit gaan om hun stem uit te brengen. Ieder met hun eigen reden om te stemmen. Veel ouderen hebben gekozen voor het stemmen per post, dus opvallend veel jonge gezinnen.
En dan om 21.00 uur begint het tellen, het gaat voorspoedig maar wat moet ik tot mijn grote schrik zien. Rechts gaat dit winnen. VVD, PVV en FvD doen het heel erg goed. D66 stoomt op. Maar waar is links? En hoe erg is het dat ik moet toezien dat Wilders en Baudet zoveel aanhang hebben in mijn eigen dorp. Dit doet pijn. En hoe is het mogelijk dat Rutte na het hele gedoe met de toeslagenaffaire gewoon weer de grootste partij gaat worden en nog eens 4 jaar aan het roer mag staan van dit verdeelde land. De berichten uit omliggende dorpen komen binnen. Voormalig communistische bolwerken kleuren PVV en FvD. Dit is toch niet mogelijk. Hoe is het mogelijk dat de ooit zo rotsvaste achterban van Fré Meis, Joop den Uyl en hun voorgangers totaal overstag zijn gegaan voor deze partijen? Weten zij wel wat ze doen en lezen ze zich goed in of is het juist de groep die totaal niet weet wat dit soort partijen wil? Over 4 jaar mogen we weer of zullen we eerder verlost zijn van rechts en krijgt links ooit weer de overhand. Henk Nijboer, voor mij ben jij onze man in Den Haag, aan mij zal het niet liggen!
