Het werd tijd voor een update. Eigenlijk ben ik wel klaar mee om ziek te zijn. Verveel me geen enkel moment maar ik heb het idee dat mijn wereldje kleiner wordt aangezien ik niet werk. Nu is dat niet helemaal waar, ik werk sinds enkele weken weer 3x 2 uur en sinds afgelopen dinsdag zelfs 3x 3 uur.
De eerste dag was een regelrecht drama, wat voelde ik me daar ongelukkig maar gelukkig is dat voorbij, al vind ik de locatie waar we zitten met de dag erger worden. Geluid komt als een idioot bij me binnen, ik zal nooit wennen aan de zwevende vloer en de industriele inrichting is niet aan mij besteed. Denk niet dat ik in een huis woon met alleen maar zonnig geel, vurig rood en andere vrolijke kleuren maar dat donkere gedoe waar wij in zitten is gewoon vreselijk.
Maar er is dus een vooruitgang en ondertussen de conclusie getrokken dat ik de afgelopen maanden de mensen om mij heen goed heb leren kennen. Juist de mensen die zelf problemen hebben, zij waren er voor mij om me door deze tijd heen te loodsen. Wat hebben ze me vaak mee op sleeptouw genomen door te wandelen. Hiervoor ben ik ze dan ook zeer dankbaar. Namen gaan we niet noemen, deze personen weten bij het lezen van deze tekst wel dat ik hun bedoel.
Wat misschien wel de leukste overwinning was, weer een avondje muziek, wat zag ik daar vreselijk tegenop. Drukte, lawaai en niet weg kunnen gaan van de plek waar ik zou zitten of staan. Ach en wat is dat geweldig gegaan. Geen enkel moment duizelig of paniek. Ongetwijfeld heeft de locatie waar we zaten, een zijbalkonnetje in het Stadsschouwburg zonder dat er veel mensen om me heen zaten wonderen gedaan. Of was het de zanger die een totaal andere kant van zichzelf liet zien, door eerst uitvoerig stil te staan bij zijn verleden en de liefde voor de muziek en pas na de pauze los ging met nummers van zijn binnenkort uit te komen cd?
Waylon je was geweldig, jouw strot doet wonderen!
