De tijd vliegt, er is al weer een jaar voorbij. Het is al weer 71 jaar geleden dat mijn ouders in het huwelijksbootje stapten. Vreemd gevoel overheerst want waar ik verjaardagen nog wel eens mag vergeten, hun trouwdag zal ik nimmer zomaar voorbij laten gaan. Komt het misschien omdat ik zelf geen fijne herinneringen heb aan een trouwdag?
Het gemis is er niet meer dagelijks, dat zou na al die jaren ook niet goed zijn, het zijn nu de leuke momenten die zo nu en dan voorbij komen. En vooral bij bezigheden die ik doe waarvan ik weet dat ze daar graag bij betrokken waren geweest. Wat had ik mijn vader graag eens meegenomen naar mijn vorige werkgever BV Veendam, wat zou ik mijn moeder graag eens meenemen op een High Tea, al die dingen die er misschien toen niet waren en die later in mijn leven zo’n grote rol zouden spelen. Met mijn moeder nog honderden foto’s doorspitten uit vroegere tijden. Uren met mijn vader spreken over mijn passie voor 40-45, wat zou hij me nog veel kunnen vertellen, verhalen van hun evacuatie naar het noorden, het onderduiken maar ook kunnen vertellen hoe hij als vreemdeling al dan niet werd geaccepteerd.
Ach en wat zouden ze trots zijn op mijn werkzaamheden van as donderdag, dat ik in de voetsporen van mijn vader ga treden.
