Mijn vriendje, mijn knuffeltje, mijn allerliefste, hij is niet meer. Na bijna 16 jaar waarvan 15 jaar bij mij, is mijn hondenvriendje voorgoed van mij heengegaan. Ik heb er vrede mee, hij was helemaal op. Maar o wat doet dit pijn. Want het was voor mij en vooral voor mijn zoon, zoveel meer dan ons hondje. Hij was de therapeut in moeilijke tijden en de enige die ons nooit veroordeelde.
Wat gaan we hem missen ook al weten we dat het goed is geweest. Maar wat waren de woorden van de dierenarts mooi. “Jullie hebben hem een tweede kans gegeven in zijn leven”. Inderdaad zo was het, hij werd als zwervertje gevonden maar was bij ons zo ontzettend welkom.
Rambo bedankt voor alle mooie jaren die we met jou hebben gehad.
Zo sneu! Veel sterkte.
Ik werd altijd heel vrolijk als ik eens bij je langs ging en Rambo vrolijk door de kamer liep en me kwam begroeten. Volgens mij hebben jullie hele fijne, mooie herinneringen aan hem.
Inderdaad, alleen maar leuke herinneringen, van de eerste keer dat we hem zagen in het asiel, dat we later een zwaar vervuild hondje mochten ophalen tot het moment dat we afgelopen vrijdagmorgen samen met Jeroen een stervend hondje in onze armen hadden. Zelfs dat laatste wat fijn, hij is geen moment alleen geweest toen het zo slecht ging. We missen hem maar we hebben er vrede mee zoals het is gegaan.
Vanuit het Hedelse leef ik met je mee want iedereen die een dier heeft moeten laten gaan heeft intens verdriet.
Inderdaad voor vele is het misschien “maar” een hond of kat, maar voor ons was het veel meer dan dat, het was gewoon een onderdeel van ons gezin, waar we intens van hebben genoten en die we missen maar waar we ook met ontzettend veel liefde en plezier op terugkijken.