In het voorjaar van 2018 werden er bij mijn overburen bomen gekapt, men wilde meer zon in de tuin en mooie oude berkenbomen werden zonder enige vorm van verdriet gekapt. Het ergste was misschien nog wel dat de buurvrouw enige maanden later ging verhuizen. Vond het gemis van de boom trouwens erger dan de buurvrouw, haar kende ik toch niet.
Gisteren kom ik thuis, de straat staat vol met busjes, ja hoor, weer gaan er bomen gekapt worden, nu bij de andere overburen.
Waarom woon ik in een buurt met alleen maar tuinen met steentjes (wanneer men komt te overlijden kan men zo in de tuin worden begraven) en is er nergens meer een boom te zien. Iedereen heeft zijn mond vol over het klimaat en de snelheid waarmee we onze planeet om zeep helpen maar zodra ze zelf iets moeten ondernemen om onze planeet te reden door onder andere bomen, struiken, bloemen in de tuin te hebben, dan haakt men af en krijgen we tuinen zonder enige vorm van natuur.
Helaas is mijn uitzicht nu alleen nog maar huizen, daken en steen. Gelukkig heb ik nog wel “mien aigen toene”.
Foto ©Pixabay
