Soms moet je dingen even van je af schrijven om daar na de draad weer positief op te pakken.
Afgelopen donderdagmorgen, aangezien het warm en klam op bed is, sta ik om 6 uur reeds weer onder de douche, daarna aankleden en met Rambo aan de wandel. Bij thuiskomst broodsmeren voor werk en ontbijt en om kwart voor 7 nestel ik me voor de tv met 2 kranten. Maar eens zien wat er weer allemaal te melden valt omtrent vlucht MH17. Gelukkig zit er geen familie of vrienden in het vliegtuig, maar indirect wel weer.
De krant wordt ook gelezen en er is ook tijd voor een broodje, niets aan de hand, maar dan begin ik te drinken en loopt het net zo snel weer weg. Nou nou beetje opletten, maar bij de 2de slok is het weer foute boel en zie ik de verse sinaasappelsap op mijn shirt verdwijnen. Hee wat is dit nu. Gelijk naar de spiegel waar een onopgemaakt gezicht me aankijkt. Iets scheef oog en mond. Schrikken dus.
Maar wel verstandig, arm beweegt goed, been idem dito, kan zelfs gewoon op 1 been staan. Kan praten, maar dan gaat het mis, ik kan niet lachen, een kant blijf strak. Wat is dit nu allemaal?
Wachten dat het 8 uur wordt, dan de huisarts maar bellen, werk afbellen, Jeroen mededelen dat er wat is en maar wat dingen doen, voel me prima, dus wasmachine leeghalen en ophangen. Gelijk maar weer voldoen. Stapel papieren opruimen, de tijd vliegt en het wordt 8 uur. Gelijk bellen en kan ook redelijk snel langskomen.
En daar zit je dan tegenover de huisarts, best wel enigzins bang ondertussen. Moet wat testen doen, die allemaal goed verlopen en dan mijn ogen heel stijf sluiten. Geen probleem, maar hij wil ze weer openmaken en ik moet tegendrukken. Rechts geen probleem, ik win. Maar links? Daar heb ik geen stuur meer over. Diagnose is gelijk duidelijk: Bellse Parese. Wat Bellse Parese. Nooit van gehoord, hij gaat gelijk bellen met KNO arts in het ziekenhuis, ik begrijp uit het gesprek wel dat ik aan de Predinson moet en dat we bloed moeten prikken en dat de patient (ik dus) goede kans op genezing heeft.
Dat wordt me ook nog eens uitgelegd, een spier in mijn gezicht werkt niet meer door een virus en kan herstellen, met medicatie. Of ik misschien een tekenbeet heb gehad? Mij niet bekend. Daarna gelijk weer afspraak maken voor komende week, assistente die ik al jaren ken, vraagt wat het was, ik vertel de moeilijke naam maar weer eens. O aangezichtsverlamming. Hehe, een iets beter te onthouden naam.
Even later loop ik weer naar huis, medicijnen op zak, horlogepleisters voor mijn oog om deze s’nachts niet uit te laten drogen. En een scheef gezicht!
Later op de dag maar eens op internet wezen lezen, komt wel vaker voor, kan weer helemaal goed komen, al is de kans op dagen dat je vermoeid bent, het oog weer wat scheef kan zakken. De eerste week kan het nog wat erger worden. En genezing kan wel tot 9 maanden duren.
Maar ook goed nieuws…………………… George Clooney en Pierce Brosnan hebben het ook gehad, dus ik zit in goed gezelschap. En hiermee wil maar zeggen, ik voel me verder heel goed en mijn humor ben ik zeer zeker niet verloren.
O jeetje wat een nieuws.
Dat was vast even schrikken.
Gelukkig blijkt het mee te vallen en wordt het weer beter.
Lieve groet, Rensina
Sterkte!!