Enige jaren terug zat ik eens De Wereld Draait Door te kijken en werd mijn aandacht getrokken naar ene Frans Houben. Hij had een boek geschreven over zijn jeugdjaren in een katholiek internaat ergens in het zuiden van Nederland. Aangrijpend verhaal en voor mij de aanzet tot het kopen van dit boek. Nu heb ik totaal niets met het geloof in een God, die over ons waakt want als dat zo zou zijn dan was er toch allang vrede op aarde en gingen er niet velen dood aan ziektes, honger en andere verschrikkingen? Nee het geloof in “iemand” zie ik als de kwaad van alle ellende die er sinds mensenheugenis is tussen de diverse geloven. Maar even terzijde, ik geloof wel dat er meer tussen hemel en aarde is. We komen toch steeds zaken tegen die onverklaarbaar zijn?
Het boek had ik al redelijk snel in mijn bezit, maar 1 bladzijde lezen was voor mij voldoende dat het toendertijd niet het juiste moment was om te lezen. 1 bladzijde, de tranen stonden me in de ogen en het was voor mij duidelijk dat ik heel ver af sta van de kerk.
Toen ik afgelopen week iets nieuws zocht in mijn boekenkast, na het lezen van pulp werd het tijd voor een boek die me zou raken, zocht ik eigenlijk een waargebeurd oorlogsverhaal. Maar mijn ogen bleven steken op “nr 21”. Nee dit boek wil ik niet lezen en toch werd steeds mijn blik getrokken naar dit boek. Zou het dan nu het juiste tijdstip zijn om dit te gaan lezen?
Vreemd, wederom pakte de eerste pagina mij volledig maar nu kon ik wel in één keer doorgaan met het lezen van dit boek. Zo indrukwekkend, zo ontzettend moedig om dit op papier te zetten, maar ook zo vreselijk weerzinwekkend wat een kind moet meemaken. Zal hier niet in details treden maar er is één ding voor mij duidelijk. Voor mij geen katholiek geloof, voor mij geen tientallen mannen met elkaar in een gebouw stoppen. Geen internaten, geen kloosters of abdijen. Nee nimmer zal ik nog zonder aan Frans te denken naar “de mannen” kunnen kijken.
