2015! Een jaar waar ik met gemengde gevoelens op terug kijk. Het begin was zwaar, na de zoveelste teleurstelling moest ik een keuze maken, blijf ik tijd en energie steken in iets of kap ik ermee. Na vele gesprekken met een persoon die er geheel blanco tegenover staat, heb ik de beslissing kunnen maken. Ik neem afstand. Niemand kan mijn leven bepalen. Ruzie en onenigheid staat heel ver van me af, ben ook de laatste die dit wil maar afstand nemen kan soms ruzie voorkomen.
Dit is van toepassing in de privé sfeer maar ook op het werk kun je soms afstand moeten nemen, wil je overleven. Wanneer je met je werk wegens allerlei reorganisaties terecht komt op een afdeling die totaal andere werkzaamheden verricht kan dit soms heel erg moeilijk zijn. Er is geen begrip, men neemt beslissingen over dingen waar men geen kaas van heeft gegeten en ik die het dan mag uitvoeren loopt dan tegen zaken aan die in het belang van mijn werkzaamheden niet logisch zijn.
Gaande weg het jaar, komt alles redelijk weer op z’n pootjes terecht, nu er afstand is genomen, kan ik weer meer mezelf zijn, geniet weer van mijn werk. Privé is een ander verhaal, geen contact meer met familie blijft een eikel punt, wanneer je dan ook nog eens in een dorp woont en bij de bakker wordt aangesproken over familie gebeurtenissen dan is ondanks het afstand nemen altijd een rare gewaarwording.
De zomer bevalt me prima, dit jaar alleen geen galblaas, schildklier, nierbekkenontsteking of medicijnallergie. 4 zomers problemen, nu blijft het bij een kaakoperatie, maar dat heeft geen invloed op het dagelijks functioneren. Wat een opluchting.
Dan komt de herfst, de bladeren beginnen te vallen, zie er vreselijk tegenop, zal het weer net zo worden als de herfst van 2014? Even raak ik in de war, maar de beslissing die ik al eerder had genomen om juist deze week vrij te nemen, doet me goed en voorkomt de sombere gevoelens van 2014. Midden in deze periode ga ik toch iets leuks doen, dat moet toch helpen? Ja hoor, Marco doet wonderen. Kan weken nagenieten van zijn concert en dat verdringt somberheid.
Maar er is in de herfst nog iets waar ik onbedoeld in mee wordt gezogen. De vluchtelingen problematiek in Nederland en de komst van wellicht vluchtelingen naar mijn dorp. Op dat moment leer ik heel veel mensen van een andere kant kennen. Dit resulteert in een verhaal omtrent mijn opa en oma, die ook moesten vluchten voor gevaar en niet welkom waren.
Daarop komen heel veel reacties, uiteraard de plaatselijke media springt er gelijk bovenop, maar voor ik het weet word ik aangesproken, gemaild en word ik gebeld door diverse mensen en instanties. Doe mijn verhaal richting diverse mensen, zie het terug op allerlei media sites en in het dorp krijg ik reacties van diverse mensen, positief maar ook zeer negatief. Gelukkig mogen we allemaal onze mening verkondigen. Wat in deze periode de meeste indruk heeft gemaakt is een reactie uit Brazilië. Iemand die het via via had gelezen en zelf haar hele familiegeschiedenis met me deelde.
Maar ook gekke gewaarwordingen,familie van mijn vaderskant uit Egmond aan Zee reageerde, familie van mijn moederskant, 2 personen, beide niet wonend in mijn omgeving. Het verhaal krijgt een vervolg, ben benaderd om dit te maken.
Ondertussen zijn we weer beland in de laatste uren van 2015. Een bewogen jaar waarin ik in de laatste 2 maanden toch het nodige heb meegemaakt, maar waar ik gebruik kon maken van de lessen die ik in het begin van het jaar heb gekregen, “afstand nemen”. Geen tijd en energie stoppen in mensen die dit niet verdienen. Al met al ben ik blij dat 2015 voorbij is en we aan de vooravond staan van 2016. Misschien wel een veel heftiger jaar, ik weet het niet, we zullen wel zien wat de toekomst brengt.
