De laatste weken heb ik te maken met een aantal sterfgevallen, niet altijd zo dat ik naar een begrafenis of crematie moet, maar wel steeds mensen die een bepaalde tijd met mij mee liepen in mijn leven, tijdens mijn schooljaren, diverse banen, vanuit mijn politieke bezigheden, familie, broer van vrienden en moeder van een van mijn beste vrienden. De een op een leeftijd van in de 92 maar ook te jonge mensen die plotseling overleden. Want 58 is toch echt te jong. Doordat je dan in een periode van slechts enkele weken 7 mensen verliest dan sta je echt wel even stil bij de vergankelijkheid van het leven en geniet je misschien nog net even meer van een vrije dag, een leuke aankoop of een etentje met dierbaren.
Maar helaas dit hoort ook bij het leven, in het ene geval kan de familie er vrede mee hebben omdat ze hun moeder tot op zeer hoge leeftijd in hun midden hadden en misschien hadden de kinderen van de 58 jarige er ook wel vrede mee dat hun dierbare een verder lijden bespaard is gebleven.
Uiteindelijk willen we allemaal 100 worden in goede gezondheid maar helaas zit dat er maar voor een enkeling in. Moto is dan ook, geniet van het leven, niemand weet wanneer zijn of haar tijd daar is.
Afbeelding van Alexa via Pixabay
