Er zijn van die boeken die je wel wilt lezen maar die bij elke pagina je meer tegen gaat staan. Lichaamsbuit is er zo eentje. Eigenlijk gewoon een walgelijk boek. Het waren niet alleen de Duitsers, Japanners en Russen die in de Tweede Wereldoorlog er vreselijke methodes op na hielden. Na de oorlog waren de “moffenmeiden” niet veilig voor Nederlanders.
Voor sommige vrouwen is de bevrijding namelijk nooit gekomen.
Zij voelen zich nog steeds gevangen in hun ervaringen tijdens de oorlogsjaren. Vaak willen en kunnen ze daar niet over praten.
Maar er zijn vrouwen die naar buiten treden. Die niet langer kunnen zwijgen over hun gedwongen tewerkstelling in Japanse bordelen of zelfs in de concentratiekampen, over de lijfelijke manier waarop privileges moesten worden ‘verdiend’, over hun verkrachting door de bevrijders.
In het aangrijpende boek Lichaamsbuit vertellen vrouwen hoe hun lichaam door de vijand is veroverd en misbruikt.
Hun stem spreekt over vernederingen, walging en nachtmerries. Maar ook over het verwerken van een verschrikkelijk verleden en hoop op een betere toekomst.
