Ik ben een kind van de jaren 70, geboren in 1961 maar mijn jeugd was natuurlijk de seventies. Daar heb ik alleen maar zeer toffe herinneringen aan. Niet zo zeer aan de schooltijd, al heb ik daar wel ontzettend leuke vriendinnen aan over gehouden maar de leukste tijd was toch wel de tijd van de Waage, Kemper en meer leuke uitgaanstenten. Muziek speelde was toen al zeer belangrijk voor me en hoe ruiger hoe beter. Nederlandstalig dat kon echt niet, disco en soul was totaal niet mijn ding en alles wat mijn ouders leuk vonden was vreselijk. Nee het moest keihard en ruig zijn. Op de radio was er maar één zender waar je zoiets nog wel eens kon horen, Hilversum 3 en dan vooral dinsdagmiddag om 5 uur, Betonuur met Alfred Lagarde.
Daar hoorde ik de meest fantastische bands en zo nu en dan werd er dan een lp gekocht. Een van deze lp’s was Live in Europe van Rory Gallagher. Compleet grijs gedraaid en tegenwoordig nog steeds wordt hij wel eens op Spotify afgespeeld.
Dan hoor je van de tribute band Shine-Kicker, zij spelen dus de nummers van Rory Gallagher. Hier moet ik dus maar eens heen zodra ze ergens in de buurt optreden. Dus staat er al enige maanden in mijn agenda zaterdag 13 april, Shine-Kicker in Cultuurwerkplaats BC47. Lekker dichtbij maar wel in een periode dat er al zoveel is waar ik heen ga. Maar toch ga ik richting Börkomnij Zat ik een week eerder nog bij een schlagerfeest omdat ik toch wel de nodige input heb gekregen van mijn ouders, nu is het echt helemaal terug naar mijn jeugd met het rauwe muziek van Gallagher. Ach en wanneer er dan ook nog Moonchild voorbij gespeeld wordt dan kan mijn avond bijna niet meer stuk of het moet al zijn dat ik Going to my own town niet voorbij heb horen komen. Heerlijk en wat doe je dan op zondag? Niets en gewoon de hele dag weer luisteren van de helaas veel te jong overleden Rory Gallagher.
