Ergens in de maanden april en mei komen vele theaters met hun nieuwe programmering voor het komende seizoen. Samen met mijn muziekmaatje Pia zien we dan allerlei leuks voorbij komen. Van ziekte en ellende is dan totaal nog geen sprake en dus koop je een aantal tickets. Gaande weg komt er spontaan nog wel eens een extra concertje tussendoor. Zo zat ik dus 4 week na mijn operatie al weer bij een concert van Karsu. Tot het laatst was het best wel wat onzeker of het door kon gaan want er zijn in de Oosterpoort maar beperkte zitplaatsen en reserveren is niet mogelijk. Maar het kwam goed, we hadden een plekje hoog op de tribune met fantastisch mooi uitzicht op het podium.
Week later en ik zit er al weer, ook deze tickets zijn maanden te voren besteld, op naar Danny Vera met in ons achterhoofd dat we wel ergens weer en plekje op de tribune zouden bemachtigen. De deuren gaan 1 uur voor het optreden open en dus moet je zorgen dat je redelijk voor in de rij komt te staan. Aangezien we heel erg vroeg zijn, moet dat goed komen. Maar dat valt smerig tegen, bij binnenkomst staat er reeds een hele lange rij. Oeps, zal dat wel zitten worden? Het idee dat ik uren moet staan is niet erg aantrekkelijk. We besluiten om enigszins aan de zijkant aan te sluiten, beetje oneerlijk maar in mijn geval mag dat toch wel? Hoewel mevrouw Schaap is het er niet mee eens, we moeten achter aansluiten want zo werkt het. Ach laat mevrouw Schaap maar kletsen, steeds meer mensen sluiten aan de zijkant aan. Haar frustratie zal ongetwijfeld het kookpunt hebben bereikt.
Precies uur van te voren gaan de deuren open, zelfde strategie als een week eerder, Pia spoed zich naar de tribunes en ik ga voor de drankjes. En dan sta ik een reeds behoorlijk volle zaal en zoek haar, niet op de plek van de vorige keer. Dit is als zoeken naar de bekende speld in de hooiberg. Daar sta je dan met 2 bekers en weet niet waar ze zit. Gelukkig krijg ik hulp van een man die mijn bekers even overneemt en ik kan een appje sturen, maar er is reeds een mijn kant op. Het is de zijkant waar ze zit en ik zie haar nu ook zwaaien. Dus op naar boven en langs diverse mensen om op een plekje te komen. Maar we zitten en naderhand zou blijken dat we daar misschien wel een van de mooiste plekjes hebben.
Half 9 en ja hoor, geen Madonna taferelen, keurig op tijd is daar Danny Vera. Heerlijke rock ‘n roll met hier en daar een vleugje blues en natuurlijk de liedjes waarbij je even tot bezinning komt. Wat een rasartiest die ik nu voor de tweede keer live mocht zien.
Nu hoor ik sommigen denken, jeetje elke week een concert? Ja hoor en het kan nog erger, daarover later deze week meer. Meer nummers zijn te beluisteren op mijn YouYube kanaal.
