Jaren terug, tijdens mijn werkzame jaren bij de krant had ik diverse collega’s die zaten af te tellen tot het moment dat ze met pensioen konden gaan. De een wist exact hoeveel jaar, maanden en dagen, de ander sprak wat minder exact maar aan het aftellen waren ze zeker. Ik kon me daar nooit iets bij voorstellen, vooral de woorden, “ik moet nog zoveel jaar“. Ondertussen zijn we jaren verder, aantal zijn er daar inderdaad vertrokken op het moment dat ze de pensioen gerechtigde leeftijd hadden bereikt, maar even zoveel zijn er ook door ontslag vertrokken.
Ook ik zou nu aan het aftellen kunnen beginnen, want ik “moet” ook nog werken en toch zal je mij dit nooit horen zeggen. Nee want ik “mag” en “kan” nog werken. Het is een teken dat ik geestelijk en lichamelijk dit nog allemaal kan doen en mij er zeer prettig bij voel.
Maar er is wel iets van ergernis, afgelopen week was er een man op de tv die sprak over het eerder mogen stoppen met werken aangezien hij een zware baan had. Helaas weet ik niet meer exact wat zijn baan was, maar wel dat ik dacht, er zijn mensen die echt lichamelijk een zware baan hebben in de bouw, straatmakers, in de haven of in de visserij. Maar deze man was dol gelukkig dat het er nu naar uitzag dat hij wel eerder kon stoppen. En daar wringt het mij dus even. Wie bepaald wat een zware baan is? Het komt nu net over dat iemand die op kantoor zit, maar een luizenleventje heeft. Nou dan kan ik toch deze meneer wel even vertellen dat dit ook gigantisch zwaar kan zijn, niet lichamelijk maar geestelijk. Het komt echt wel eens voor dat ik na een werkdag volledig uitgeput in slaap val om bij te tanken zodat ik in de avond nog wel iets kan ondernemen. Het leven mag voor mij niet alleen uit werken bestaan. Hobbies en sociale verplichtingen zijn voor mij juist de motor om het allemaal draaiende te houden.
Genoeg hierover, ik mag sinds vandaag nog 4 hele jaren en 3 maanden, of zal er tegen die tijd weer iets anders bedacht zijn?
