Ik woon in een dorp, waar velen elkaar kennen en toch woon ik in een buurt waar weinig sociale controle is. Ik spreek mijn beide naaste buren, maar soms ook maanden niet. Met mijn achterbuurvrouw heb ik in de zomer zeer regelmatig contact maar in de winter beduidend minder. Nou woon ik niet alleen en is zoon Jeroen nog steeds bij me. Wat ik zeer gezellig vindt en zie vanzelf wanneer hij eens een eigen stekkie gaat vinden.
Maar zou ik alleen zijn dan zou ik hier gerust weken niet gemist worden.
Ik las dus het verhaal van een overleden persoon in Amsterdam, hij zou misschien wel al vanaf de zomer van 2023 dood in zijn woning hebben gelegen. En hier begint voor mij dan gelijk het onbegrijpelijke. Okay zijn waarschijnlijk pensioen werd keurig overgemaakt, daaraan gekoppeld werden de vaste lasten wellicht via een automatische incasso ook betaald. Maar valt het dan nooit op bij bv een bank dat er geen andere uitgaven meer zijn bij supermarkten oid? En de buren, hebben die nooit hun buurman gemist of hebben ze geen grote aantallen vliegen gezien? Wat te denken van de stank?
Hier kan ik dus ontzettend veel verdriet om hebben, dat in een land als Nederland waarin we redelijk dicht bij elkaar wonen zoiets kan gebeuren. Dat we totaal niet meer weten wie onze buren zijn, dat we geen idee hebben of er überhaupt wel mensen naast je wonen. Ik heb dus ook allerlei mensen tegenover me wonen, ik zie dat er auto’s staan, dat er wel eens licht brand en er dus gewoon leven is, maar vraag me niet wie er wonen, ik ken ze niet en zou dus ook niet zomaar bij hun aankloppen in geval van een calamiteit. Eigenlijk zijn we dus wel een vreemd land aan het worden en het woord noaberschap hier in mijn wijk totaal is verdwenen.
Afbeelding van Karin von der lage via Pixabay
