Vandaag is het 25 jaar geleden dat deze jongeman is overleden. Het lijkt als de dag van gisteren en de jaren zijn voorbij gevlogen. Toch kan ik me haar fijn nog die laatste uren herinneren. Er was ook een opluchting dat de strijd gestreden was en er geen pijn meer was.
In al die jaren er na zijn er zoveel dingen gebeurd waarbij ik denk, “goed dat je dit niet meer mee maakt”. Maar even zoveel momenten waar ik je graag van had laten meegenieten, mijn werk in het betaald voetbal en misschien had je mijn politieke activiteiten nog meer gewaardeerd. Of zou het mijn voorliefde zijn van boeken en interesse in 40-45 zijn geweest?
Wanneer ik dit lees, dan heb ik toch wel het idee dat je trots was geweest ondanks de zaken waar ik zelf ook niet trots op ben.
Pa, we zetten door zoals jij ook tot het laatst hebt gedaan. Of zoals Ramses Shaffy zong “We zullen doorgaan”.
