Door alle jaren heen heb ik veel mensen leren kennen, de een loopt jarenlang met je mee, de ander voor slechts een enkele keer. Iemand die de afgelopen jaren met me mee liep tijdens mijn werk voor de krant was Jacques d’Ancona. 17 jaar lang liepen we samen door het gebouw aan de Lubeckweg en soms werkten we samen aan een project zoals de sportverkiezing ergens 2008 of 2009. Wat een feest om met deze man samen te werken, maar ook waren er andere momenten zoals op de vreselijke trap. Een cirkeltrap met voor mij als klein persoontje, treden die eigenlijk net te hoog waren. Maar er werkten nog kleinere mensen binnen het bedrijf zoals Jacques en hij kon me vertellen dat hij ooit eens van deze trap was gevallen en het de meest waardeloze trap was die hij ooit tegen was gekomen. Deze trap was volgens hem gemaakt voor mensen van 1.80 of langer. Of was het de ene keer in Veendam, mega druk bij de balie en hij had geen zin om in de rij te gaan staan dus ging hij de trap op naar boven. Maar daar had de beveiliging geen boodschap aan. Men wist toch wel wie hij was, helaas je moest toch langs mij en de balie.
Ach en dan lees je op vrijdagavond dat hij is overleden, 86 jaar en tot voor kort nog steeds werkzaam voor de krant. De kleine man in een te grote auto, die gewoon op gezette tijden bleef werken. Wat een voorbeeld voor velen. Ondanks dat ik al meer dan 2 jaar niet meer werkzaam ben voor de krant weet ik dat er nog steeds een aantal collega’s rondlopen die hem ontzettend gaan missen.
Al heb ik hem nu al een aantal jaren niet meer gesproken en gezien, het bericht van zijn overlijden hakt er toch in.
RIP Jacques.
