Jaren en jaren terug, november 1972, het waait enigszins maar het is tijd om naar school te gaan. Buurman Schuttinga gaat ook vanuit het veld de deur uit en roept nog tegen mijn moeder dat het hondeweer is en dat ik uit moet kijken. Voorbij het woonhuis gekomen is het gewoon geen doen en besluit mijn moeder dat ik niet naar school ga. Bellen met school is geen optie, we bezitten nog geen telefoon. Gaandeweg de ochtend zien we alleen maar bomen omvallen, de schuur van de buren waait weg en blijft halverwege achter bomen hangen. Helaas waren mijn moeder en al die anderen niet op de hoogte van het zeer slechte weer wat er aan zou komen en de schade en ellende die dit heeft veroorzaakt.
Februari 1979, niet meer op de lagere school nu op de Mavo te Zuidbroek maar nog steeds wonende in het veld met mijn ouders. De avond ervoor was ik nog lopend met mijn moeder naar huis gegaan, samen onderweg nadat we van een verjaardag kwamen van oom Jan. Het is glad, het waait heftig en door ijzel en sneeuw hangen de bomen behoorlijk laag over de weg. Mijn moeder maakt zich zorgen over een familie die nog veel verder in het veld woont en elke morgen reeds heel erg vroeg al met de auto vertrekt. Zullen ze de takken we goed zien zodat er geen ongelukken komen?
Mijn vader zou deze nacht werken maar in plaats van met de auto naar zijn werk te gaan, is hij met de bus vertrokken. Gezien de gladheid lijkt hem dit beter. Wanneer we thuis zijn komt al heel snel mijn vader ook weer thuis. De bus ging niet verder, er vormen zich sneeuwduinen. Nu is er wel telefoon en er wordt aangegeven dat mijn vader niet meer kan komen.
De volgende morgen worden we wakker en het is duidelijk naar school kan ik niet. We zijn ingesneeuwd. Op radio worden we op de hoogte gehouden, Noord-Nederland is ingesneeuwd en niet meer te bereiken vanuit de rest van het land. Maar wederom waren we van te voren niet op de hoogte dat het zo heftig zou worden. Dagenlang zijn diverse dorpen afgesloten geweest. De hele week ben ik niet naar school geweest. Maar wat een prachtige tijd, tenminste voor mij.
Donderdag 11 januari 2024, ik ben gewaarschuwd, code geel voor het noorden en zelfs oranje voor het oosten van het land. We moeten allemaal op ons hoede zijn. Maar zijn we dat ook of horen we nog amper dat er de zoveelste code melding is? Is het dan gek dat we amper meer voorbereid zijn dan in de jaren 70 van de vorige eeuw?
Aangezien mijn vader niet was voorzien van een waarschuwing dat het zo heftig zou worden, was er uiteraard ook geen fotorolletje en dus geen foto’s van eigen hand. Maar gelukkig hebben we Willem, van hem zijn de foto’s. Nieuwsblad van het Noorden kwam met een noodeditie, geen idee wanneer wij deze ontvingen in het veld.
