Mijn volgers die vooral gericht zijn op de boeken die ik lees en waar een groot aantal ook bekend zijn met Hebban zullen het al gemerkt hebben: Ik lees amper nog. Het concentreren lukt me maar moeilijk en kom niet veel verder dan wat tijdschriften en vooral het lezen van allerlei artikelen op de Ipad. Allemaal vluchtig gedoe en niet echt iets wat ik leuk vindt. Ik hou zo ontzettend van dikke boeken, vooral gerelateerd aan 40-45, maar ook voor een biografie en zo nu en dan een feelgood roman. En toch kan geen van drieën me op dit moment raken zodat ik weer urenlang in stilte kan zitten lezen.
En terwijl ik dit dus tik, denk ik aan mijn vader, ook hij las veel en had ook een voorkeur voor boeken omtrent de oorlog. Maar een dag zonder de krant was voor hem ook ondenkbaar. Alleen toen hij een open hart operatie moest ondergaan, toen was het gebeurd met het lezen. Zo erg dat hij er amper mee wist om te gaan dat alles wat hij in de krant amper bleef hangen en een boek was helemaal uit den boze.
Op een gegeven moment ging hij de huisarts er naar vragen waarom dat dit niet meer ging en kreeg als reactie dat dit waarschijnlijk aan de narcose lag en dat hij de problemen wel eens langere tijd kon houden. Dit is inderdaad het geval geweest, het eerste jaar naar de operatie was het voor hem niet mogelijk om langere tijd zijn focus te houden op een boek.
Nu sta ik natuurlijk aan de vooravond van een operatie, as vrijdag is het zover maar ik heb toch een grote wens, dat ik in de weken erna wel gewoon kan lezen. Verplicht rust houden is al een opgave maar dan ook nog niet veel verder komen dan tv kijken, dat is voor mij pas echt een drama.
Aartje naar haar vaartje, zullen we maar zeggen.
Afbeelding van Christiane via Pixabay
