In het land van suikerbiet en strokarton, tegenwoordig van windmolens en aardbevingen.
Hij lag al maanden op me te wachten, het boek Pé en Rinus, de biografie van mijn ex-collega Herman Sandman. Ik ga er vanuit dat iedere Groninger boven de 50 exact weet wie Pé en Rinus zijn en hun gehele oeuvre naadloos kunnen meezingen. De grijsgedraaide lp’s zijn helaas niet meer in mijn bezit maar die heb ik ook niet nodig om precies te weten wat er gezongen moet worden. Op Spotify is uiteraard ook alles te horen maar dat is niet hetzelfde. Daar mis je het befaamd Pé en Rinus gevoel.
Dan wil je voor Hebban een recensie schrijven zoals ik zo vaak doe, maar hoe moet ik in godsnaam hier een recensie over schrijven. Dit is een boek wat verdeeld is in periodes, van hun jeugd als slagerszoon in Loppersum, via de Herestraat (je weet wel, daar voor de Hema), via de Bende en alles wat daarna nog kwam tot aan de reunie die wegens Corona gedeeltelijk in de mist viel. Of via Middelburg, naar de studentenstad Groningen, wat cabaret gedoe en dan de eerste samenwerking tijdens een festival bij Albertus Magnus en dan de Herestraat?
Er zijn van die boeken die je eigenlijk gelijk wilt lezen maar die dan toch op de plank blijven staan. Zo ook de biografie van Pé & Rinus. Maar eindelijk dacht ik enige weken terug voldoende tijd te hebben om dit boek te lezen. Alleen liep alles even anders en ben ik er lange tijd mee bezig geweest.
Voor het schrijven van dit boek heeft Herman uren lang om tafel gezeten met beide heren, vele krantenknipsels doorgelezen, mensen rondom de twee mannen gesproken en zelfs tijdens hun gezamenlijke voetbal wedstrijdjes het hemd van het lijf gevraagd. Een goede recensie schrijven van dit boek is bijna onmogelijk want het is eigenlijk een opsomming van hun levens. De slagerszoon uit Loppersum en de verdwaalde Zeeuw die in Groningen bleef hangen. Een boek die je als liefhebber van hun muziek misschien toch gewoon eens moet lezen. Aanrader voor hun fans.
