Met verbazing en ongeloof zit ik de afgelopen dagen te kijken naar al het nieuws dat er op ons pad komt. Wie had ooit kunnen bedenken dat we hier in Europa te maken zouden krijgen met wellicht een derde wereldoorlog. Je zou toch zeggen dat we een verstandig volkje zouden zijn, we mopperen wel, we hebben het zogenaamd slecht, de bodem hier in Groningen beeft met een zekere regelmaat en we hebben Corona nog steeds niet verslagen. Allemaal zaken die er op ons pad komen, maar waar we ook steeds oplossingen voor bedenken.
Maar waar we misschien wel helemaal geen rekening mee hielden, strijd op slechts minder dan een dag rijden vanaf ons. Poetin, die lachend op de foto stond met alle grote wereldleiders, waar Wim en Max enige jaren terug bierdrinkend op de foto stonden. Dan zou je toch zeggen, deze man is geenzins van plan om dit te laten gebeuren? Helaas is de strijd los gebarsten en vanaf het allereerste moment zijn we hier in het westen bij betrokken. De gasprijzen stijgen schrikbarend en bij de benzinepomp krijg je bijna een flauwte. Het merendeel van het graan wat we hier in Nederland nodig zijn, komt uit de Oekraine, dus brood, pasta en noem maar op zal duurder worden.
Probeer het via een zijlijn te volgen, soms zet ik bewust de tv uit want alle ellende wil je niet horen. Ik wil iets doen, maar wat kan ik doen? Geld overmaken zodat men aan de grens met Polen de mensen het eerst noodzakelijke kan geven? Ja heel belangrijk en doe het graag. Want ik ga wellicht geld overhouden. Hoezo zal menigeen denken, nou heel simpel. Ik kan niet meer ruilen met al mijn contacten in Rusland, Oekraine, Wit-Rusland.
Afgelopen week heb ik nog wel contact gehad met 2 verzamelaars in de Oekraine en kon niet meer dan hun sterkte wensen. Met mijn lieve dames in Rusland is geen contact meer, geen idee hoe zij dit alles beleven en zien. Ik zou willen dat ik meer kon doen dan simpel weg geld overmaken.
Afbeelding van Marina Shatskih via Pixabay
