Soms moet je even afstand nemen van alles. Ondanks dat alles al meer dan een jaar duidelijk was en ik grote kans had om mijn baan te verliezen, is het toch altijd heftig wanneer het daadwerkelijk zo is. Maar ik kon er ook wel mee leven. Het bedrijf is niet meer hetzelfde als waar ik 16 jaar terug binnen ben gekomen. Toen was het een warme deken waarin me zeer prettig voelde en waar ik na een aantal heftige jaren me weer ten volle kon ontplooien. Maar sinds enige jaren is het een bedrijf waar totaal geen empathie voor het personeel is en dat werd me 3 jaar terug heel erg duidelijk gemaakt. Ziek zijn was mijn ding, een kaartje laat staan een fruitmand was blijkbaar te veel.
Maar sinds april 2021 had ik totaal andere bezigheden dan de 3 jaar daarvoor, het viel wel onder dezelfde afdeling maar ik deed niets meer voor de kranten en hield me alleen bezig met ticketing voor evenementen voornamelijk in het noorden van het land. Hier kon ik me ten volle op focussen en was helemaal mijn ding. Van fietstochten tot aan grote theaterproducties, overal kon ik me in wentelen en dat geeft je dan weer totaal nieuwe energie. Maar ergens op de achtergrond was er steeds de reorganisatie die er aan zat te komen.
En nu is het zover, per 1 juni lig ik eruit en mag opzoek naar iets nieuws. Zou dus heel graag weer iets gaan doen in de evenementen sfeer. Maar wel met een zeer vreemde smaak in mijn mond. Want er was een nieuwe functie waarop ik kon solliciteren. Ik was gelijk duidelijk dat zou ik niet gaan doen, want dit was een gecreëerde functie en op het lijf geschreven van een collega, zij zou ook het bedrijf moeten verlaten. Maar aan alle kanten werd ik gepusht om wel te solliciteren want een aantal mensen zou mij graag op deze functie zien. Daar komt bij dat zij wellicht niet zou solliciteren. Tsja en dan komt de twijfel, zal ik dan toch een kans wagen. Heb ik dus gedaan en resultaat is duidelijk. Zij werd en sindsdien zit ik met een vreselijk knoop in mijn maag. Ik heb zoveel spijt van deze sollicitatie. Ik heb niet mezelf kunnen laten zien, niet wie ik ben en wat ik voor toekomst zie binnen deze afdeling.
Misschien jammer, maar sterkt me ook in mijn idee dat dit niet meer het bedrijf is waar ik me 100% gelukkig voel. Nu even de tijd nemen om alles voor mezelf op een rijtje te krijgen en mijn netwerk te gaan gebruiken om ergens weer een leuke baan te vinden, een baan waarin ik me de komende jaren helemaal kan verliezen.
Afbeelding van Alexas_Fotos via Pixabay
Heftig Maria. Zulke sollicitaties, waarbij van te voren eigenlijk al bekend is wie het wordt, ken ik. Het haalt je ontzettend naar beneden. En inderdaad, naar jou specialiteiten wordt niet gekeken. Wat je in je mars hebt doet niet mee. Waardeloos. Daar moet je weer uit krabbelen. Iets leuks in het vooruitzicht doet dan wonderen. Ik duim voor je.