Regelmatig kreeg ik de opmerking of ik wel eens iets anders las dan alleen maar waargebeurde verhalen omtrent 40-45. Ja zeker wel, ik las ook wel eens een biografie en heel soms een ander boek. Naast oorlogsverhalen was het dan toch voornamelijk wat tijdschriften om de ellende wat ik in de oorlogsboeken las enigszins te compenseren. Maar enige tijd terug heeft een boek puur gekocht om de titel daar wat verandering in gebracht en lees ik ook wel eens wat anders. Daar komt bij dat ik via Facebook lid ben van een leesgroep en Hebban. Daar werd ik weer geattendeerd op boeken via de kringloop en ik ben volledig verkocht. Nou kwam ik daar wel eens voor oorlogsboeken of iets betreffende fuchsia’s maar dat was zeer sporadisch.
Zo las ik dus enige tijd terug iets omtrent Paolo Cognetti in de leesgroep, voor mij een totaal onbekende schrijver, maar het sprak me wel aan en heb zijn naam in mijn lijst van boeken gezet welke ik nog zoek. Kom ik dus gelijk enige weken later “De Acht Bergen” tegen voor 1 euro. Boek als nieuw en maar boven op de stapel te lezen boeken gelegd.
Pietro is een stadsjongen uit Milaan. Zijn vader is chemicus, en gefrustreerd door zijn baan. Zijn ouders delen een liefde voor de bergen, dat is waar ze elkaar ontmoetten, waar ze verliefd werden en waar ze trouwden in een kerkje aan de voet van de berg. Door deze gedeelde passie kan hun relatie voortbestaan, zelfs wanneer er tragische gebeurtenissen plaatsvinden. Het stadsleven vervult hun vaak met gevoelens van spijt dat ze niet voor een ander leven hebben gekozen. Dan ontdekken ze een dorpje in het Noord-Italiaanse Val d’Aosta, waar het gezin vanaf dat moment iedere zomer zal doorbrengen. De elfjarige Pietro raakt er bevriend met de even oude Bruno, die voor de koeien zorgt. Hun zomers vullen zich met eindeloze wandelingen door de bergen en…
Gewoon een leuke aanrader, wellicht kom ik ooit nog eens iets van hem tegen maar voor mij geen must. Nu toch maar even terug naar waar ik meer gecharmeerd ben, een boek over een periode die ondanks dat ik het zelf niet heb meegemaakt maar wel een rol in mijn leven speelt.
