Een jaar om snel te vergeten? Ja ik denk het wel. Corona speelt nog steeds een grote rol in het leven, het kantoor in Groningen heb ik praktisch niet gezien. Thuiswerken is nog steeds het moto en of ik er uberhaupt nog eens weer kom te werken? De kans is klein aangezien we midden in een reorganisatie zitten en het er voor mij heel slecht uitziet.
Heel vreemd natuurlijk want sinds april werk ik voor een totaal andere discipline, ik hou me bezig met evenementen en ticketing. Iets wat ik super leuk vindt en er mijn ei volledig in kwijt kan.
Een jaar wat in het teken stond van een aantal dierbare personen die kwamen te overlijden. Allereerst natuurlijk de vader van mijn beide zoons. 61 jaar en na een kort maar heftig ziekbed, veel en veel te jong. Ondanks dat ik al die jaren nimmer contact meer heb gehad, doet het je toch wel iets en dan voornamelijk dat de jongens hun vader zo vroeg moeten missen.
In mei was het Melle, de collega waarmee ik zovele jaren nauw samen had gewerkt. Na een lang en heftig ziekbed. We gaan gelijk dan door naar juni, René komt te overleden, collega die vanuit onze werkgever ook al samen met mij betrokken was bij BV Veendam. Ook bij hem kwam het overlijden niet onverwacht.
September, totaal onverwacht een van de weinige mensen waarmee ik op het werk een vriendschappelijke band had. Zomaar plotseling is Mike vertrokken. Ongeloof, amper 50 en nog steeds iets waar ik niet bij kan. Komt het misschien ook omdat dit een van de weinige sterfgevallen is die ik heb meegemaakt welke totaal onverwacht kwam?
Oktober, iets wat niet onverwacht kwam maar wat zo snel is gekomen dat het amper is te bevatten. Marcel. Met hem kwam ik samen bijna gelijktijdig binnen bij Total Media Exposure, een onderdeel van Hazewinkel Pers ( het latere NDC Mediagroep). Na allerlei omzwervingen binnen het bedrijf ben ik de laatste jaren zijn ondersteuner.
Zomaar 5 mensen die het leven allemaal veel te jong zijn heengegaan. De collega’s allemaal in de 50. Het zou toch niet mogen?
