Soms moet je gewoon ergens de tijd voornemen. Dus een weekend zonder wandelingen maar wel met iets leuks.
In 2019 zijn we voor het laatst op stap geweest met de HKM, zoals zovele leuke dingen mocht het in 2020 niet doorgaan en ook afgelopen juni was het nog niet mogelijk. Maar we zijn een bestuur wat toch vooruit kijkt en zo hadden we dus 4 september in de agenda gezet met de hoop dat het dan mogelijk zou kunnen zijn.
Zo vertrok ik dus deze zaterdag om 9 uur, eerst nicht Jannie uit Den Haag oppikken want zij was speciaal gekomen om dit eens mee te maken en door haar geboorte provincie te rijden. Via de carpoolplaats vertrokken om kwart over 9, 40 personen richting onze eerste stop De Burcht in Wedde, hier kon medebestuurslid Wieko heel wat vertellen over het ontstaan van de burcht en wat zich daar allemaal heeft afgespeeld.
De volgende stop was in Veele. Hier werd uitgebreid stilgestaan bij het feit dat drie van de Belgische bevrijders hierbij het leven lieten. Dit waren Ph. Rolin, J Breuer en E Hazard. De bij het monument gelegen brug is vernoemd naar Philippe Rolin. Indrukwekkend verhaal en voor iemand die erg geintresseerd is in de WO II zeer welkom.
Op naar de Beetse, bij het voormalige kamp. Op dit soort locaties word ik altijd een beetje emotioneel. Misschien was het dit jaar wel heftiger dan ooit sinds ik vorig jaar in Neuengamme ben geweest. Ik proef dan de geur van ellende maar ook de macht van diverse landgenoten, zij die in 40-45 aan de kant van de vijand stonden en doelbewust landgenoten richting dood en ellende zaten te jagen. Dit doet me denken aan de jongeren (en ouders) die momenten in Harskamp demonsteren tegen de komt van Afgaanse vluchtelingen. Al is bij hun het woord demonsteren ver te zoeken. Zou je graag eens meenemen naar een kamp als Bergen-Belsen.
Dan gaan we door naar het kerkje van Veele, iets minder mijn ding, maar niet alles kan zoals ik het wil en ook het bezoeken van een kerk kan prima passen in een dag als deze. Maar voor mij heeft geloof niets te maken met een kerk.
Geloof heeft niets te maken met een ruimte, geloof kan wat mij betreft op de meest vreemde plekken te voelen zijn.
Daarna na het laatste bezoek voor vandaag, ‘t Klooster van Ter Apel. Onder leiding van een gids worden we in 2 groepen gedeeld en gaan wij eerst de buitenkant bekijken. Zeer indrukwekkend en vooral de uitleg van een nieuw gedeelte spreekt me aan. Daarna is er enige twijfel of ik ook mee naar binnen wil gaan. Maar de interesse in de geschiedenis wint het van mijn aversie van geloof wat hoort bij dit klooster. Ik loop wat doelloos rond. Dit is niet de plek waar ik wil zijn. Hier denk ik vooral aan Frans Houben en duizenden andere kinderen waarvan het leven in de doofpot is gestopt.
