De onderwerpen van mijn blogs zijn vaak heel verschillend, de ene keer gaat het over thee en alles wat daarmee te maken heeft, de dag erna kan ik me weer opwinden omtrent alle doemscenario’s wat betreft Covid-19 of laat ik jullie doormiddel van foto’s meenemen op mijn wandeltochten. Juist het wisselende wat ik schrijf geeft mij een heel fijn en opgeruimd gevoel in mijn hoofd. Jaren terug was het psycholoog Johan Hoevers die mij adviseerde om mijn zorgen van me af te schrijven. Jarenlang was het in een schriftje, daarna op een geblokkeerde blog waar alleen hij en ik op konden lezen, maar gaande weg is het een openbare website geworden met een grote schare vaste bezoekers.
Ook familie komt hier regelmatig een kijkje nemen, een aantal openlijk en ze ontvangen mijn nieuwsbrief, maar ook een aantal die het in hun ogen anoniem doen maar die ik dus wel kan traceren. Jammer dat het contact alleen via anoniem moet zijn en men niet gewoon aangeeft dat ze dit lezen. Ze zouden zoveel meerwaarde kunnen opleveren om juist input te geven zodat vele familieverhalen hier ook voor hun nageslacht te lezen zouden zijn.
Maar via deze familieverhalen kom ik dus bij een onderwerp als dementie. Jaren terug van dichtbij meegemaakt met oom Karel, vreselijk om iemand zo te zien en vooral dat hij je soms niet herkende. Mijn toen beide kleine jongens heeft hij nooit leren kennen. Op de laatste verjaardag bij hem, vond hij het helemaal niets dat er zoveel onbekenden aanwezig waren.
Op dit moment heb ik te maken met beginnend Alzheimer bij de ouders van een aantal vrienden. De een in een voorstadium, de ander al iets heftiger. De personen in deze gevallen hebben het beide nog niet zo heel erg door, ze gooien het nog steeds op ouderdom en dat ze wat vergeten. Maar de kinderen hebben dus wel door dat er meer aan de hand is en ze hun ouders langzaam kwijt raken. Zelfs in de familiesfeer maak ik het momenteel weer van een afstandje mee, zie ik iemand plat in de tuin liggen onkruid wieden maar kom er een dag later langs en het onkruid staat nog steeds in de tuin. Hoe onmenselijk is deze ziekte voor de patient maar vooral voor de nabestaanden.
Wanneer je moeder ineens niet meer je moeder is en je vaak niet meer weet dat jij haar kind bent, wanneer je van kind ineens verzorger wordt van je moeder, wanneer er geen heden meer is.
Om deze vreselijke ziekte onder de aandacht te brengen is er het volgende lied, waarin een zoon zingt over en voor zijn moeder en mijn nicht.
Hieronder zet ik dus de link naar een download site, daar kunnen jullie het nummer beluisteren wat over mijn nicht Trees gaat. Maar eigenlijk zou ik het nog fijner vinden, dat jullie het gaan downloaden. Je kunt dit nummer al downloaden voor een simpele euro. Wanneer 500 lezers dit zouden doen, dan is er zomaar 500 euro richting de Alzheimer Stichting onderweg. 1 euro dat moet toch mogelijk zijn? Meer mag uiteraard ook. Waarschijnlijk hebben we allemaal wel iemand in onze familie of kenniskring die hier mee te maken heeft en waarvan we hopen dat dit de wereld uit moet. Ik kan jullie verzekeren dat er geen geld naar de zanger/schrijver van dit lied gaat. Mijn neef Aeilko heeft dit geschreven uit liefde voor zijn moeder en alles wat er via deze link binnen gaat komen is voor de Stichting Alzheimer Nederland.
Klik hier om het nummer te downloaden. https://ajave.bandcamp.com
