Misschien klinkt deze koptekst heftiger dan dat ik bedoel maar aan de andere kant, hij zegt veel over de situatie waarin ik me op dit moment bevindt. Het betreft namelijk mijn baan. We zitten midden in een reorganisatie en een heel groot deel van het personeel zal het schip moeten verlaten. Geen zinkend schip maar door velen te laten vertrekken willen ze een eventueel zinken in de komende jaren voorkomen. Digitalisering, het minder adverteren en uiteraard ook Corona, al deze ingrediënten zijn van toepassing op dit besluit. We zijn natuurlijk afgelopen januari overgenomen door een Belgisch Mediahuis en dan weet je gelijk dat er veranderingen zullen komen. En die komen er dus ook.
Een aantal weekbladen wordt samengevoegd, bepaalde nevenactiviteiten worden afgestoten en er zullen andere werkwijzen komen. Er zal meer als gewerkt worden volgens hun methodes en waar ze zeer goede ervaringen mee hebben. We zien deze veranderingen natuurlijk gedeeltelijk al jaren en velen hebben het bedrijf helaas de afgelopen jaren noodgedwongen al moeten verlaten. Maar dit keer zal het erg drastisch worden en zie ik het zelf heel somber in wat betreft mijn eigen situatie.
Maar ik lig er ook niet helemaal wakker van, de enige die ik daar mee pijn doe, dat ben ikzelf. Ik zie wel waar voor mij het schip gaat stranden maar blijf optimistisch. Uit elke strijd kom je sterker uit. De komende weken cq maanden zal hier dus vaker iets te lezen zijn omtrent de voortgang binnen ons bedrijf.
