Het verschil tussen muziek en muziek. Met een kleine 100.000 in de Wembley Stadion zitten tijdens een concert van Adele is hartstikke tof. De sfeer en de beleving super! Maar wat je daar mist is de intieme sfeer en de bezieling van de artiest in een nummer. Je zit hoe dan ook te ver van het podium en krijgt gewoon niet mee of het de liefde voor hun muziek is of dat het eigenlijk op de automatische piloot gaat. Dat gevoel heb ik vaker bij grote concerten. Je mist het contact tussen zanger of band met het publiek.
Afgelopen
zaterdag was ik in met een kleine 100 man in de Engelstede in Engelbert bij een
optreden van de Slow Movin’ Outlaws, de band van Edwin Jongedijk.
Een band met een gigantisch hoog Americana gehalte en een stem die je uit
duizenden zal herkennen. Aangezien het zeer kleinschalig is en je bijna boven
op het podium zit of staat, je voelt gewoon de liefde van de band voor hun
muziek. Songs van Waylon Jennings, Johnny Cash, Elvis Presley en mega veel
andere zangers die vaak voor ons onbekend zijn, maar die toch door Edwin zijn
gevonden en hij op zijn eigenwijze laat horen. Hier kan ik zo ontzettend blij
van worden en geeft me 100% ontspanning.
Is het dan jammer dat er zo weinig mensen zijn? Misschien wel, maar aan de andere kant, de mensen die er zijn, komen speciaal voor dit optreden en niet als verplichting omdat het zo leuk is om eens in de Arena of Ziggo Dome te zitten. Nog erger is het wanneer er tijdens een voorstelling aanwezigen zijn bv tijdens een personeelsfeestje. Vaak hebben ze geen idee waar ze heen gaan en blijven dus de gehele tijd lekker doorkletsen. Vreselijk dus. Wat is het dan fijn om aanwezig te zijn bij een heel klein en intiem concert. Waar iedereen optimaal geniet van een heerlijke stem en prachtige songs.
Voor meer songs, klik even op mijn YouTube kanaal in de rechterkolom en er komen nog 5 nummers voorbij.
