Een van de leukste bezigheden op mijn werk is ons jaarlijkse telegrammen dag in Nijmegen. Met een vaste groep collega’s gaan we al jaren op donderdag naar ons plekje op de Zevenheuvelenweg. Een dag waarop je heel veel verhalen hoort, er een wordt gelachen maar soms ook momenten waarop je met een brok in je keel staat en je amper weet wat je moet zeggen. Veel mensen lopen met een doel, bv na een ziekte of ze lopen ter nagedachtenis aan iemand. Wanneer ze dan bij ons een telegram krijgen van familie of vrienden, dan schieten ze vaak vol en rollen de tranen over de wangen. Dit is een zo dankbaar onderdeel van mijn werk. Maar ook een dag waarop je na afloop amper nog weet dat je leeft. Zo vreselijk druk en vermoeiend dat het opruimen van de spullen maar moeizaam gaat.
Dan terug naar het noorden en zoals gewoonlijk eten in Zwolle, de dag nog even evalueren en dan het laatste rukje naar Groningen.
Ach wat een prachtige dag en helaas ben ik er dit jaar niet bij. Dit doet me pijn, vooral wanneer ik op tv de beelden zie. Maar het lukt me niet, na enkele zeer goede dagen ging het gisteren toch weer mis. Had ik wellicht toch weer teveel gedaan? Maar de tussenpozen van goede dagen worden steeds langer en daar putten we dan maar weer hoop uit dat alles goed gaat komen. Me even weer focussen op de woorden “Alles mag maar niets moet”.
Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay
