Ja anders kan ik het niet noemen, de week begon zo goed, zondagmiddag ben ik zelf naar Nieuw Statenzijl gereden, zonnetje scheen dus boek mee, fles water en heerlijk zitten lezen op de dijk. Wat wil een mens nog meer.
Maandag samen met vriendin José wederom naar de dijk en nu bij Termunten. De vrijheid, zonnetje en even niets moeten, dat doet me goed en eigenlijk durf ik wat vooruit te kijken. Dinsdag vriendin Linda op visite, weer richting fysio en kan niet anders zeggen dan dat het de goeie kant lijkt op te gaan.
Woensdag morgen, wandelen in Hoogezand, de auto nog even volgeladen bij kwekerij Smit en dan kom je thuis en ben je binnen een half uur weer helemaal bij af. Na 2 loodzware dagen, waarin zowel letterlijk als figuurlijk de zon maar niet wil doorbreken, knapt zaterdagmorgen op de markt in Hoogezand weer het lijntje. Uur later zit ik toch weer bij de spoedopvang in het Ommelander Ziekenhuis. Aardige arts, maar helaas hij kan niets vinden. Waarom is er niets te vinden? Hij begint ook nog eens over astma. Ach ja dat kan er ook nog wel bij. Zit het in de familie? Neeeeeee, net als de psoriasis is dit bij mij totaal onbekend. Ja dan kan het maar een ding betekenen. Ik ben de weg kwijt.
Ik moet op zoek naar de reden waardoor ik van de ene dag op de andere de weg kwijt ben geraakt.
Bij dit soort dingen is dat niet altijd duidelijk. Waarom raak je de weg kwijt of ben je kwetsbaar? Som weet je dat zelf niet eens. Uit ervaring weet ik wel dat het soms en stapje vooruit is en soms 2 stappen terug. Maar uiteindelijk kom je weer uit het dal. Geef het de tijd Maria. En geloof erin dat helpt.
Heel veel sterkte en als ik iets voor je kan doen……………
Groet,
Alie