Zo plaats ik elke dag een blog en dan ineens lukt het me niet meer en dan zit er weer een week tussen. Alles gaat hier met vallen en opstaan. De ene dag is het allemaal geweldig en kijk ik weer naar de toekomst, dan andere dag sluit ik me het liefst even op.
Richting het centrum gaan blijkt moeilijk, wanneer ik mensen tegenkom die mij niet willen zien, is en blijft pijnlijk. Waarom kan ik dit niet opzij schuiven? Ondertussen is er van alles in werking gezet, van longarts, KNO arts tot aan psychische hulp. Maar de angst die me op de meest vreemde plekken bekruipt doet pijn, zowel geestelijk als lichamelijk.
Wat moet ik aan met de wetenschap dat men op het werk de drukte niet aan kan, ik voel aan alles dat ik dit nog niet kan, maar op mijn geweten spelen is zo misselijk makend. Het idee om weer in deze sombere ruimte te moeten plaats nemen, zonder een raam die open kan, het lawaai die van alle kanten komt en mezelf niet kunnen horen? En dan heb ik het nog niet over het idee dat ik op een zwevende vloer zit.
Op dit moment zit alles tegen, maar ik vecht, ik wil dit niet meer. Sombere gedachten verdwijn uit mijn leven!
