Laatste jaar Mavo, een week met tentamens. Maar ook met ontspanning, zoals elke week een avond volleybal en daarna lopend naar Oom Jan, hij is jarig en daar zal ik mijn moeder oppikken en samen zouden we weer naar huis gaan. Ondertussen spreek ik mijn vader nog, hij heeft besloten om niet met de auto naar het werk te gaan, hij heeft nachtdienst en gaat met de bus en staat te wachten. Hij waarschuwt nog dat we voorzichtig moeten zijn en niet te lang moeten blijven bij Oom Jan en Tante Korrie. Het ijzelt en het is gewoon bar en boos.
Later loop ik met mijn moeder weer terug naar huis, de takken van enkele bomen hangen die over de weg en we zijn dan ook blij dat we thuis zijn. Even later komt mijn vader ook weer thuis, het was gewoon geen doen om met de bus naar Hoogezand te gaan en halverwege is de bus gekeerd en heeft hem weer afgezet in Zuidbroek.
De volgende morgen worden we wakker en is duidelijk dat ik niet naar school kan, de wereld is wit en sneeuwduinen van metershoog is het enige wat we zien. Deuren willen niet open en wanneer deze eindelijk geopend kunnen worden is het een bijna ondoenlijk om bij de schapen te komen die allemaal binnen zijn. De hele dag komen we amper buiten, we zijn volledig ingesneeuwd.
De wereld komt tot ons via de regionale omroep en het blijkt dat het heftig is, geheel Noord-Nederland is afgesloten van de wereld. Ook de volgende dag is er geen doorkomen aan, het leger en boeren uit het dorp proberen de wegen weer enigzins begaanbaar te maken.
Vrijdag nog steeds niet naar school, alle tentamens zijn uitgesteld. Samen met mijn vader, zus en zwager gaan we het veld in, richting de N33. Daar aangekomen zien we her en der vlaggen staan, militairen zijn gestrande auto’s aan het uitgraven. Onder elke vlag zit een auto. We lopen door richting de huidige A7. Militairen op een tank vragen ons of we opzoek naar onze auto, dan willen ze ons meenemen. Nee we zijn gewoon aan de wandel. Wanneer we uiteindelijk bij het kruispunt met Zuidbroek komen, is het een lang lint van mensen die eindelijk weer naar buiten kunnen en dit schouwspel willen aanschouwen.
Vandaag is het 40 jaar geleden dat we belanden in deze horrorwinter. De krant waarvoor ik werk stond afgelopen weekend stil bij deze winter, de regionale tv laat beelden zien die we toen niet zagen aangezien we toen alleen Nederland 1 en 2 hadden en alleen regionale radio. Misschien wordt het tijd voor nog eens een winter die zijn weerga niet kent, wellicht dat we dan weer iets dichter bij elkaar komen te staan en ik weet hoe de buren heten.
De foto bij dit verhaal, is eigendom van Derk de Wit en je kijkt uit op de straat die richting het veld liep en waar ik ben opgegroeid.
