Familie, een kostbaar bezit, helaas heb je familiebanden niet altijd in eigen hand en wil men geen contact of is een contact verwaterd. Maar er zijn ook banden die altijd op de achtergrond aanwezig zijn. Een van de banden is met mijn familie in Utrecht.
Mijn moeder geboren in 1926, was een nakomertje in het gezin Bakema, haar oudste broer was reeds de deur uit en kreeg enige maanden na de komst van mijn moeder zelf een kindje. Mijn oudste neef Harm en reeds jaren overleden. Maar ook in dit gezin kwamen de kinderen met grote tussenpozen. De derde in de rij was nicht Trijntje of zoals ze later genoemd werd Trees, geboren in 1938 en zelfs na haar kwam er nog een kindje, in 1950 nicht Jannie. Mijn jongste nicht van moederskant en 11 jaar ouder als mij.
Nu was mijn contact met nicht Trees altijd wat oppervlakkig, zoveel ouder, woonde ver weg en dan bouw je niet echt een band op met elkander. Maar die was er wel met neef Aeilko, haar zoon die enige maanden ouder als mij is. Zodra hij bij zijn opa en oma in Zuidbroek was, mijn oom Ko en tante Grietje, dan speelden we vaak met elkaar.
Maar zoals het vaak gaat, je gaat het huis uit, zijn opa en oma overleden, mijn ouders zijn er niet meer en je hoort en ziet amper nog iets van elkaar. Alleen bracht de moderne tijd van Hyves en later Facebook ons weer bij elkander. Regelmatig even wat over en weer gechat, vaak over muziek, zijn beroep, mijn passie. Uiteraard werden er ook wel eens familiezaken besproken en kreeg ik van hem het dagboek van mijn oom Ko om deze te publiceren in het magazine van de Historische Kring Menterwolde. Ondertussen werden de berichten omtrent zijn moeder minder positief. Moeder vergat zo nu en dan wat in het leven. Afgelopen weekend waren de berichten zeer verontrustend, het zou niet lang meer duren.
Maandag, ik krijg in de loop van de dag een berichtje, Trees is overleden.
Voor mij staat dan 1 ding vast, ik ga naar Utrecht, ik wil bij het afscheid zijn en in gedachten terug naar vele jaren geleden, naar de zondagmiddagen dat ik in het Westeind was bij oom Ko en tante Grietje.
En hoe kan een crematie dan zo bij je binnenkomen, met een klein gezelschap zitten we rondom de kist. Nicht Jannie spreekt over de hechte band tussen haar en haar zus, over de jaren in het kleine huisje in Zuidbroek en over de komst van hun ouders naar Utrecht toen zij niet meer instaat waren om zelfstandig te wonen en liefdevol werden opgenomen door Trees bij haar thuis. Neef Aeilko spreekt vlotjes over zijn bijzondere band met zijn moeder, die altijd in hem bleef geloven wat voor plannen hij ook had.
Dan is er muziek en zit ik ergens midden in Utrecht en hoor ik Ede Staal, wat emotioneel om dit te hier zo ver van huis te horen. Dit komt even keihard binnen, de tekst is zo passend. Dan denk je even, pakkender kan het niet worden, maar dat is dus wel mogelijk wanneer hij zelf een nummer laat horen wat hij enige jaren terug voor zijn moeder heeft geschreven.
Trees bedankt dat is altijd je kleine nichtje mocht zijn.
