Donderdagmorgen kwart voor vier, amper 5 uur slaap en mijn wekker gaat. Mijn god waar ben ik mee bezig, om dit te doen en bijna teleurgesteld zijn wanneer ik niet mee zou kunnen. Om 5 uur vertrekken we vanaf de krant met een groep richting Nijmegen om “onze lopers” te voorzien van een telegram van de achterblijvers in Groningen en Drenthe. Leuke groep college’s en elk jaar een feestje om mee te mogen gaan. Natuurlijk was het spannend of ik er dit jaar bij zou zijn, in directe zin werk ik niet meer mee aan dit project en mocht ik er per 1 augustus uit zijn gegaan dan was mijn animo om mee te gaan misschien ver te zoeken geweest.
Maar gelukkig van al dit niet, ik blijf werken en mijn nieuwe manager vond dat ik na al die jaren zeer zeker met de groep mee moest gaan, alleen om kwart voor 4 in de morgen denk je daar even niet aan. Je komt niet veel verder dan, vreselijk om op dit tijdstip onder de douche te moeten kruipen en te bedenken dat dit gekkenwerk is. Wanneer je dan even voor 5 de parkeerplaats van ons kantoor in Groningen op kom rijden, ben ik de eerste, haal de telegrammen op, de kranten die net zijn gebracht zijn er en ik zet alles bij elkander. Wanneer dit gebeurd is, komt collega Stephan er ook al aan met onze promo-kar en laden we alles in. Nog even op de laatste wachten en dan is het rijden maar richting Nijmegen en dat gaat lekker en arriveren we om iets voor 8 uur op de bekende en beruchte Zevenheuvelenweg.
Dan wordt er even hard gewerkt, meters gaas langs de route worden voorzien van spandoeken, parasols, vlaggen, tafels en stoelen, we zorgen er weer voor dat Dagblad van het Noorden weer een een plek wordt waar “onze lopers” naar uitkijken. En voor je het weet is de eerste wandelaar in aantocht. Nog geen noordeling en volgens mijn idee ook iemand die niet geniet. Is alleen met lopen bezig, ziet niet dat er geklapt wordt voor hem, de omgeving zou net zo goed kunnen bestaan uit honderden flats. Alleen maar gericht op het eindpunt en daar als eerste over te komen. Maar het is geen wedstrijd, het is een fantastisch evenement waarvan je moet genieten, van al die mensen die je aanmoedigen, van de omgeving, van alles wat er rondom het hele wandelgebeuren plaatsvindt. Zelf heb ik voor de snelle wandelaar amper respect maar wel voor de mensen die mij gaande weg de dag passeren, soms amper meer vooruitkomend, de ander huilend van geluk omdat ze weten dat ze nog 7 kilometer moeten en dat dan ook de derde dag erop zit. Ach en dan schrijnende verhalen die we horen en die onze journalisten optekenen voor krant, facebook, webeditie en live blog.
Wat een heerlijke dag en wat ben ik blij dat ik weer bij mocht zijn, Willem, Gerry, Stephan, Corné. Leonie en Coen bedankt voor deze geweldige dag. Maar het meest bedank ik de lopers, zonder hun was dit namelijk niet mogelijk geweest.
