Vandaag is het 70 jaar geleden dat mijn ouders, Arie en Grietje Annechien Visser-Bakema in het huwelijk zijn getreden. 3 jaar na de oorlog, de oorlog die altijd een onderdeel in hun leven heeft gespeeld. De oorlog waarin mijn vader vanuit Egmond aan Zee naar Zuidbroek werd geëvacueerd, hier naar verloop mijn moeder leerde kennen en ook nog eens moest onderduiken. Maar hun liefde overwint alles, mijn vader blijft in het noorden van het land achter wanneer alle “derpers” terug gaan naar Egmond. In plaats van de zee te ruiken, ruikt hij nu het land van aardappels, graan en koeien. Gaat hij in de krielkippen, wordt een halve boer en gaat zelfs “Grunnigs proatn”. Maar de liefde voor de zee zal altijd blijven. Op zondag samen even richting Delfzijl, de Eemshaven of zo nu en dan terug naar Egmond.
70 jaar, het lijkt zo ontzettend lang geleden, de 50 hebben ze samen in redelijke gezondheid nog mogen meemaken, zelfs 51 jaar is voorbij gekomen al was mijn vader toen al ernstig ziek. Enige maanden voor zijn overlijden ben ik zelfs nog met hem teruggegaan naar Egmond. Emotioneel, nog een keer op “de Werf”, nog een keer door de Voorstraat, ach wat was dat fijn om toch nog een keertje te kunnen doen. Het vreemde huwelijk tussen het boerenwichie en de westerling, nu zo normaal maar in de jaren 40-50 niet zo normaal. Wat nu een vluchteling uit Syrië is, stond toen gelijk aan een vreemdeling uit het westen.
Maar wat ben ik trots op mijn ouders, zij die in een donkere periode de liefde vonden en een prachtig leven hebben opgebouwd in het noorden ondanks zo nu en dan donkere wolken boven hun gezin. Ach wat zou ik graag nog 1 keer met hun spreken, mijn dagelijks verdriet met hun willen delen, maar misschien ook horen dat ik ondanks het feit dat ik het maar 20 jaar kon volhouden het toch heel goed doe in het leven.
