Op dit moment denk ik even aan de woorden van Antien, Maria krop niets op, gooi het van je af, schreeuw het van de daken of schrijf het op. Ik zou boeken vol kunnen schrijven over mijn jeugd, mijn verleden, mijn verdriet en nog zoveel meer. Die boeken zijn er ook, allemaal keurig gerangschikt in mijn hoofd en vele verhalen zijn ook op schrift gezet zoals dat zo mooi heet. Maar tegenwoordig schrijf ik ook hier veel zaken van me af en vooral in deze periode waarin me in mijn ogen zoveel onrecht wordt aangedaan. Ik die geknokt heb tot het einde maar waar ik nu hoor dat de weg die is ingeslagen helemaal nog niet zo gladjes verloopt en eerder schade op gaat leveren als beoogde winst. Terugdraaien de hele handel? Nee dat is geen optie, er zijn contracten. Hier kan ik dus niets meer aan veranderen, maar zie het wel met lede ogen aan. Nee ik moet nu knokken voor mijn eigen toekomst en dat wordt me bijna onmogelijk gemaakt.
Vraagt er iemand, hoe het met me gaat, ja wat moet ik dan antwoorden, geweldig? kan niet beter? of moet ik eerlijk zijn en zeggen dat het slecht gaat mede omdat ik in zijn ogen niet geschikt ben voor een functie? Ach zeg maar dat het slecht gaat en dat ik niet de mogelijkheid heb gekregen om de nieuwe weg in te slaan op zijn afdeling.
Dan komt er een vaag positief bericht, ik hoef de komende 5 maanden niet om me heen zitten kijken naar allemaal mensen die het druk hebben en waar ik niets zit te doen. Nee ik kan de komende maanden een klus oppakken en wellicht dat dit tot meer gaat leiden. Nieuwe projecten die ondersteuning nodig zijn maar wat beslist geen zekerheid gaat bieden, maar een weg die ik toch met beide handen aan wil pakken. He, even wat rust in de tent.
Maar dan volgt er een zeer misselijk makend gesprek, ik die ondanks mijn eigen sores, ook nog iemand tot steun probeert te zijn, die ik attendeer op mogelijkheden binnen het bedrijf, maar waar ik ook aan vraag hoe de zaken er voorstaan. Ieder ander zou denken, laat iedereen het zelf opknappen, maar nee zo zit ik niet in elkaar, ik denk ook aan anderen. Alleen kom ik van een koude kermis thuis om het maar mooi te zeggen, ik krijg de zwarte piet want ik mag niet vragen hoe de zaken er voorstaan, ik zou dan onrust zaaien. Iemand met oren op steeltjes zou dit dan weer doorbrieven. O wat voel ik me ontzettend verraden. Ik moet ontzettend lieve mensen nu gaan mijden aangezien ik niemand meer kan vertrouwen.
Zegt men niet, ieder voorzich en God voor ons allen?
