Het is algemeen bekend dat dit niet mijn meest stabiele periode van het jaar is. Gelukkig kan ik dit redelijk goed doorkomen door veel te werken en niet te veel met privé bezig te zijn. Natuurlijk staat er hier een kerstboom, gaan we lekkere dingen eten en geniet ik van een huis vol kaarsen. Ga ik vanavond nog naar een leuk evenement waarbij bekende Groningers hun kerstverhaal vertellen, mag ik 30 december aanschuiven bij “Mijn Vrede” , ben ik betrokken bij de kerstwandeling van de Historische Kring Menterwolde, dus genoeg leuke dingen.
Maar het is ook de tijd waarbij je terugkijkt op het afgelopen jaar en het leven in het algemeen. Dat je je ouders op een gegeven moment moet missen, dat weet je, maar ik mis er natuurlijk iemand die nog veel dichter bij me staat en waar ik al jaren geen contact mee heb. Alle goede adviezen ten spijt, ook nu hij ouder is er geen enkel contact. 50 weken per jaar kan ik daar goed mee omgaan, maar die laatste 2 weken van het jaar komt het even keihard binnen.
Dan het gemis van familie, wat had ik graag heel veel broers en zusters gehad , mensen met wie ik over mijn ouders, jeugd en alle andere herinneringen aan vroeger kon praten. Helaas zit dit er ook niet in.
Ach je stuurt een kerstkaart naar het weinige familie wat er is. Het is treurig van de 6 kaarten die naar familie gaan, komen er 2 reacties terug. Tantezegsters zijn jong en sturen geen kaart meer, neef en nicht zijn van een hoge leeftijd en zullen het wel niet meer kunnen en die andere…….. die laat gewoon niks horen. Een tijd van sentimenten.
