Afgelopen maanden is er natuurlijk weer veel gelezen en een van de leukste boeken, totaal anders dan wat ik meestal lees was “Zolang er leven is ” van Hendrik Groen. Had ik afgelopen voorjaar reeds deel 1 gelezen, na tig moeilijke en dramatische verhalen was het aan het eind van mijn vakantie even tijd voor weer iets luchtigs. Al hoewel? Een sterfgeval kun je niet zomaar iets luchtigs noemen.
Want er is weer veel voorbij gekomen, uiteraard de ziekte van Evert, een nieuw soort uitje op de OMANIDO kalender, eten in een buitelands restaurant, reisje naar Brugge, de perikelen rondom het sluiten van het bejaardentehuis, de nieuwe directeur, ach zo ontzettend veel belevenissen voor een groep actieve 80 plussers. Het is zo leuk om te lezen dat er in een tehuis ook bewoners zijn die overal tegen aanschoppen. Gelukkig zien we het al oude bejaardentehuis steeds minder, iedereen blijft langer zelfstandig, maar je moet je toch ook niet voorstellen dat je daar komt te zitten, terwijl je nog redelijk veel zelf kunt ondernemen maar aan alle kanten wordt tegengewerkt.
Want het is toch raar dat de OMANIIDO leden, Ria en Antoine, die zo graag nog lekkere hapjes maken, dit niet mogen doen en dus illegaal bezig zijn om maar even in de woorden van mevr Stelwagen te spreken. Een groep mensen die nog dagelijks de actualiteit volgen, de aanslag op Chalie Hebdo, uitschakeling Oranje voor het EK maar ook samen naar de Huishoudbeurs gaan e
Heerlijk om dit te lezen en zeker een aanrader, maar hou je nu niet van lezen, vanavond start Omroep Max met de serie die is voortgevloeid uit de 2 boeken rondom Hendrik Groen. Dit wordt vast heel leuk om te zien, een serie met een lach en een traan.
