Soms komen alle leuke dingen in het leven bij elkaar op één moment. Afgelopen zondag was ik bij “de Vlinderij” in Muntendam. Voor mij één van de leukste locaties in Menterwolde. 5 minuten fietsen vanuit het centrum van Muntendam kom je terecht in een oase van rust en groen. Wanneer er dan weer eens een heerlijk middag plaats gaat vinden met muziek en thee, ach dan kan mijn dag toch niet slecht zijn.
Zondag was het dus Alex Vissering, een Groninger troebadoer met teksten die veelal over zijn eigen belevenissen en het Groninger Land gaan. En dan kom ik gelijk bij een van zijn mooiste nummers, Mien Machtig Wad. Jaren terug, toen ik al klein meisje op zondag nog met mijn ouders een eindje ging rijden, had de auto van mijn vader al een ingebouwde TomTom. Altijd ging het richting zee, mijn vader die zijn “derp” aan de zee had verlaten, maar de zee zien was toch wel heel erg belangrijk. Steeds opnieuw richting Delfzijl en het in ontwikkeling zijnde Eemshaven. Dit laatste gebied heb ik zien groeien van water tot een uitgestrekt industrie terrein.
Jaren terug, werd ik eens benaderd door RTVNoord om het verhaal van mijn vader, die Egmond aan Zee moest verlaten om het einde van de oorlog af te wachten in het Groninger Land, de liefde hield hem na de oorlog hier maar de drang om de zee te zien bleef. Het oneindige van de zee, de rust en het zien van altijd weer een andere zee. De ene keer stil en blauw, de volgende keer woest en zwart. Dit moest hij blijven zien, dus voor mij maar sporadisch een zondag naar de bossen. Tijdens dit programma op de radio moest er bijpassende muziek komen en dat kon er dus maar 1 nummer zijn. Mien Machtig Wad, de zee, de liefde voor Groningen, alles komt daarin samen.
Wat voel ik mij gelukkig wanneer ik dan op zondagmiddag, tussen ruisende bomen voorzien van een een tjiftjaf die dapper meezingt mag genieten van een van de mooiste nummers en de herinnering aan mijn vader die ik ondertussen al bijna 18 jaar moet missen.
