Vrijdagmorgen, mijn laatste werkdag, de laatste zaken afhandelen en dan een week vakantie. Sinds november amper vrij geweest, dus een tijdje vrij komt als geroepen.
Wanneer ik de afdeling op loop zie ik een collega mij nogal verschrikt aankijken, vraag haar wat er aan de hand is en hoor dan het meest vreselijk bericht wat je maar kunt horen. Collega Ypie is overleden, de wijze waarop is het meest ondenkbare wat er maar bestaat. Maar dit kan gewoon niet, niet Ypie, zij die me stimuleerde om meer te gaan doen met mijn korte verhalen en anekdotes die ik wel eens schreef. Zij die me elke week exact kon vertellen wat ik hier op deze website had geplaatst. De grote theedrinker die ik maar wat blij kon maken met weer een voorraadje thee, wat voor haar een kadootje was. Theezakjes zonder label, nooit wetende wat je ging drinken maar o zo welkom.
Ach Ypie, waarom moest dit nu gebeuren, nog maar 59 jaar en zo onwerkelijk dat er op deze wijze een einde aan je leven moest komen. Dit verhaal kent alleen maar verliezers. Rust zacht, lieve lieve collega.
