Men denkt dat ik altijd alles weet was er de volgende dag in de krant komt te staan, maar dat is dus niet zo. Wat schetst mijn verbazing, ik lig tegen 8 uur nog even in bed de krant te lezen en daar staat mijn grote vriend “Lukkie man”. Onze ouwe Lukkien.
In Veendam een beroemdheid, onder veel voetballers de beste vriend die ze bezitten en voor mij een persoon die me door een moeilijke periode heeft geholpen. Na een aantal moeilijke jaren waarin ik weer na 20 jaar huwelijk mijn eigen weg ging en wat niet zonder slag of stoot ging. Na allerlei tijdelijke en soms vage baantjes kwam ik in de zomer van 2004 voor 6 weken te werken bij de BV Veendam. Zou er een seizoensgids maken en voor het komende seizoen een opzet voor programmaboekjes. Niet zo’n probleem, de ervaring en know how was bij mij wel aanwezig dus na 6 week was alles klaar en kon naar de drukkerij.
Maar wat voor 6 week was, werd uiteindelijk meer dan anderhalf jaar, toen was het geldpotje om mij te betalen op, werden er veel mensen ontslagen en ik ging met een van de toenmalige bestuursleden mee naar Dagblad van het Noorden. Vanuit daar zou ik via een sponsordeal weer voor BV Veendam gaan werken.
En wat was ik blij dat ik daar mocht blijven werken, want al die tijd dat ik daar werkte, voelde als een warm bad. Daar heb ik weer de drive in mijn leven gevonden om door te gaan en dat heb ik vooral te danken aan een aantal personen die daar werkten en de sfeer met de spelers. En een van die mensen die me uit dat diepe dal heeft getrokken is dus Lukkie man en voor intimi “Ouwe”. Waarom deze naam, omdat zijn zoon er ook werkte, de jonge en laat dat nu weer de hoofdtrainer zijn van FC Emmen. Al met al heb ik daar super jaren gehad, helaas bestaat de club niet meer maar de mooie herinneringen blijven.
