Ergens midden jaren 70 van de vorige eeuw, de film Jesus Christ Superstar verschijnt, een heel jaar lang worden onze Engelse lezen op de middelbare school in het teken gezet van de film. Een rockopera en eigenlijk tamelijk onbekend in die jaren. Maar wat een indruk heeft het op mij gemaakt, de muziek en uiteraard het verhaal wat op een speciale wijze werd gebracht.
Ondertussen zijn we 40 jaar verder, de rockopera doet een aantal theaters aan in Nederland met in de hoofdrol Ted Neeley, de echte uit de film.
Gelukkig heb ik vriendinnen in mijn omgeving die gelijk roepen dat ze ook naar deze voorstelling willen. Kaarten lagen ondertussen bijna een jaar in de kast. Maar eindelijk gisteren was het zover, op naar de Martiniplaza en ons onderdompelen in deze productie.
Het was geweldig, ik kan er van alles over zeggen, maar dat is bijna onmogelijk. Het was terug in de tijd, wat een prachtige voorstelling en Ted Neeley was zeer indrukwekkend. Natuurlijk was zijn stem niet meer zoals 40 jaar terug maar zijn aanwezigheid maakte diepe indruk op mij. Gezien de stilte en aandacht voor de voorstelling was denk ik menigeen danig onder de indruk. De een zat ademloos te kijken, de ander zat enigzins swingend op zijn stoel. Voor veel 50-plussers een feest der herkenning.
Was er dan niets mis met de voorstelling, ja zeker, het was zo jammer dat er pauze was. Je zit zo in het verhaal en dan ineens is er een break, jammer maar wel begrijpelijk want wanneer je de voorstelling zou zien, dan zie je dat er geen seconde rust is. Men blijft zingen, dansen, springen en de band is continue aan het spelen.
Onder heb ik een recensie van mijn collega Jacques DÁncona welke vandaag in Dagblad van het Noorden stond. Mocht je nog de kans krijgen om deze voorstelling te zien, DOEN!
