Vandaag is een dag met een randje, het is namelijk al weer 17 jaar geleden dat mijn vader na een slopende ziekte is overleden. Wat gaat de tijd dan vreselijk snel, soms lijkt het nog maar zo kort geleden. Ben ik er dagelijks mee bezig, nee beslist niet, maar op sommige momenten schiet hij even door mijn hoofd. Vooral wanneer ik iets lees of hoor over zijn grote passie, voetbalclub HSC uit Sappemeer. Het bedrijf waar hij werkte is al jaren geleden failliet gegaan, collega’s zullen ook grotendeels overleden zijn, vrienden van mijn ouders zijn ook reeds allemaal overleden op een enkeling na, maar deze zijn ondertussen ook erg oud en kom je niet meer tegen in het dagelijks leven. Familie, tsja dat ik een verhaal apart, mijn beide ouders waren nakomelingen en ook ik kwam nog eens 12 jaar na mijn zus, ooms en tantes heb ik dus al jaren niet meer, her en der nog een verdwaalde neef of nicht maar deze wonen door geheel Nederland en zie ik dus ook nooit, op een neef en zijn vrouw na, die wonen in het dorp en spreek ik nog met enige regelmaat. Het vreemde is dan weer, dat ik wel contact heb met en achterneef en achternicht, dit zal wellicht komen omdat zijn qua leeftijd veel dichterbij me zitten dan hun ouders.
Al met al een dag waarop ik toch even stil sta bij mijn vader, die ondertussen bijna 96 was geweest maar ook bij mijn moeder, overmorgen zou ze 90 zijn geworden, ook zij is al weer bijna 11 jaar bij ons weg. Maar ik heb daar vrede mee, er zijn momenten dat je ze nog heel veel had willen vertellen maar er zijn net zoveel momenten waarop ik denk, “gelukkig heeft mijn vader het grootste drama uit mijn leven niet meer meegemaakt”. En ook alle ellende die de laatste paar jaar zich afspeelt, dat zou hem veel verdriet doen. Hij die de familie het liefst dicht om zich heen had en nu ziet dat de familie helemaal uit elkaar ligt. Zou het graag anders zien, maar soms kun je niet anders dan het accepteren.
Veel sterkte de komende dagen!